Tynktura

[Marcin Sztelak]

Pustynia.
Małe piaskowe ludziki maszerują czwórkami,
tuż za oknem. Szyba zakrzywia przestrzeń
– gabinet luster.

Rynsztokowa muzyka cieknie z kranu,
biegniemy po uszczelki. Tylko czas
wlecze się w ogonie.
Historii.

Pewnie nie szkodzi, bo rewolucja spełzła
do podziemia. Tam pije samogon,
z przygodnie poznanymi szczurami.
O wrodzonej inteligencji.

Znowu ktoś krzyczy:
Ukamienować listonoszy, wciąż roznoszą
hiobowe wieści. Bezwstydnicy.
Ale kamienie zużyte, pomniki
na dnie rzeki.

Zasłaniam okna, zasłony w strzępach,
podarte na sztandary i szarpie.
A za oknem piaskowe ludziki. Natrętnie
wpatrzone w ciemność.

Bez słowa, to już padło:
Pustynia.

[eka]

O braku wielkiej idei, czynów, i marazmie nie tylko peela.
Czas wleczony w ogonie historii (dobre!), piaskowe, nietrwałe ludziki, pustynność klamry.
Apokalipsa by się zdała?
Dobry wiersz, w Marcinowym klimacie.
Pozdrawiam.

[barteczekm]

Dobrze poprowadzony tekst zarówno pod względem technicznym jak i tematycznie(spójność)

Najciekawsze według mnie - rewolucja pijąca samogon.

Pozdrawiam