Opiekunowie

[alchemik]

Spłynąłem z nieba świetlistym oparem.
Twoje kamienne skrzydła uwalane
ptasim guanem, przyjacielu, stary.
Co tutaj robisz, bracie, niekochany?

Stopy mi wrosły w ziemię, depcząc kości.
Może z miłości, bądź ze smutku czuwam.
Marzeń umarłych, by nikt nie zbezcześcił.
Pragnień poetów, szaleństwa i dumy.

Choć samobójców do światła nie wrócę,
i ja się smucę z potępionej duszy.
Krusz czaszki, bracie i czuwaj nad trupem.
Ja stąpam lekko, nie podepczę uczuć.

[tabakiera]

Rozmowa dwóch aniołów - jeden wrósł w ziemię i czuwa nad szczątkami, depcze kości, drugi ich nie tyka, żeby nie deptać.
Który jest bardziej ludzki?
Chyba ten bliżej ziemi, choć wydaje się okrutny (w pierwszej chwili pomyślałam o szatanie, potem zobaczyłam obraz cmentarnych rzeźb, pochylających się nad mogiłą). Ma większy kontakt z ludzkim cierpieniem.

Żaden nie jest w stanie ocalić umarłych, tylko takie czuwanie.

Pozdrawiam.

[lczerwosz]

Nie takich zwykłych umarłych. Poetów i samobójców.
Opiekunowie wdrożeni, zaprawieni w swoim fachu. Wiedzą jak postępować, aby nie podeptać uczuć nie powalać brudnymi łapami/skrzydłami. Robota jest różna, raz czysta, czasem śmierdzi, ale ktoś, widać, musi.
A swoją drogą, są ludzie, z którymi można po prostu być. Ale są i tacy, z którymi trzeba całe życie postępować. Duszno z nimi. Zużywają aż tyle powietrza. Bywa męczące. Nawet dziękuję ani przepraszam nie usłyszysz.

[Leon Gutner]

Coś znalazło się w tych strofach i dla Leona .
Ciekawy klimat.

Z uszanowaniem L.G.

[eka]

W romantyczno-gotyckim owalu, czerń, potępienie, strażnik ruin odwagi człowieczych.
Niesamowity klimat dumnej klęski.
Gorzko w Twoim wierszu.

[alchemik]

Bardzo dziękuje za czytanie i komentarze. Tobie, Dorotko, choć oczywiście nie chodziło o doslowność rozmowy aniołów, tym bardziej, że jeden znich to figura nagrobna.
Dziękuje Leonie, że znalazłeś coś dla siebie.

Ewa jesteś blisko i ten romantyczno-gotycki owal.
Muszę się przyznać, że zainspirowałem się wierszem Yeatsa Poeta pragnie szaty niebios
Oczywiście nie w sensie dosłownym. Właśnie w kwestii klimatu.
Nie mogłem się również powstrzymać od sparafrazowania ostatniego wersu o deptanych marzeniach.
Mój wiersz jest o poetach. Tych wyklętych, (poètes maudits).
Baudelailre, Rimbaud, Poe, Plath, Blake, Keats, Błok, Bursa, Stachura, Wojaczek.
Wymieniłem tylko kilku reprezentantów z różnych krajów. Wspaniali poeci, a jednocześnie dusze potępione. Dialog aniołów, z których jeden strzeże doczesnych szczątków poprzez pamięć, a drugi
może tylko współczuć. To również zapytanie o duszę ludzką. Zapytanie, dlaczego artysta bywa często nieprzystosowany do realności, odbierając ją tak mocno i jaskrawo.

[ELKA]

Jerzyk, pokazałeś klasę.

Pomnik żywego poety... klimat średniowiecznych bardów...

Jestem pod wielkim wrażeniem.

Pozdrawiam.elka.

[alchemik]

Elu, dziękuję za taki odbiór. To ogromna przyjemność dla autora.

Jurek