od kilku dni nie wiem co słyszę

[em_]

krzyk odbity w lustrze kruszy je na części
później szkła kaleczą - albo inaczej -
krzyk odbija się w lustrze które tłuczesz

co będzie z naszymi tragediami
- uschną
wyblakną
robak wydrąży dziurę przez którą wpadnie pustka

chciałabym złożyć słowo znaczące dla nas to samo
- ostoja

[barteczekm]

Jako niereligijny wielbiciel kultu maryjnego często spoglądam na twórczość poprzez pryzmat tych wszystkich postaci Madonny. Jest jedna taka, powszechnie znana - Matka Boska Bolesna. I Twój wiersz jest taki jak jej twarz - klasycznie bolesny (to oczywiście komplement). To kolejny z którym się zapoznałem i widzę pisanie przez jeszcze jakieś niezabliźnione, raz więcej raz mniej krwawiące rany. Taka poezja przemawiam, porusza, intryguje. Bardzo ciekawa poezja. Pozdrawiam

[Marcin Sztelak]

Intrygująco, bo mnie się zdaję, że to wiersz o ostatecznym uspokojeniu - śmierci, chociaż także o dogorywającym związku. Zresztą być może to tylko pretekst. I jeszcze mocno zqkcentowana małość naszych tragedii.

Pozdrawiam.

[eka]

chciałabym złożyć słowo znaczące dla nas to samo
- ostoja

miejsce bez dostępu do myślenia

Przewidywania następstw "krzyku" - do pustki prowadzące.
W poincie, paradoksalnie, emocje/uczucia mogą jednak być ostoją, uchronić przed końcem.
Refleksyjny, zatrzymujący liryk.

[anastazja]

chciałabym złożyć słowo znaczące dla nas to samo
- ostoja

- u Ciebie zawsze ciekawie. Dość boleśnie, i o to chodzi. Serdeczności em_

[em_]

Ucięłam ostatni wers, bo wydaje mi się, że był niepotrzebnym dopowiedzeniem.
Dziękuję wszystkim,
pozdrawiam

[panek]

Wytarte rekwizyty: lustro, szkło, pustka, słowo - to jest już praktycznie wszędzie i prawie zawsze. Powtarzający się krzyk szczypie w oczy.
Wiersz do mocnego dopracowania, ale jakiś zaczątek jest.

[em_]

Cóż..Mimo wszystko dziękuję za poczytanie.
Pozdrawiam

[panek]

Spoko

[Alek Osiński]

Najbardziej podoba mi się cząstka
z lustrami - bardzo oryginalne spojrzenie,

wymowa wiersza to głównie jednak chyba bezradność
wobec wyobrażeń, bo takiego słowa, które
mogłoby stanowić ostoję pewnie nie ma
i pewnie dopiero, kiedy człowiek zda sobie
z tego sprawę, będzie mógł poczuć się bezpiecznie