Loup garou

[alchemik]

Już od dawna nie zbliżam się do miejsca w kącie ogrodu,
gdzie zakopałem zastawę ze znienawidzonego kruszcu, a srebrna
jodła, obejmująca podarunek korzeniami, oparzyła moje dłonie.
Zasadniczo, nie lubię cienia nawet najłagodniejszych z drzew.

W pełnym słońcu pławię się spoglądając w błękitne oczy,
po których jeszcze nie widać zachmurzenia. Próbuję nie pamiętać
burzy, która nadeszła pewnej księżycowej nocy, gdy jedna
po drugiej zgasły obydwie gwiazdy, pozostawiając lśniący powidok.

Od tej chwili podróżuję od nowiu poprzez kwadry, do momentu,
kiedy to ponownie rozszarpię twój wizerunek, plamiąc
krwią srebrnik na przygniatającym ramiona nocnym niebie.
Ofiarowałem ci go w czasie, gdy miesiąc się dopełnił.

[AS...]

Jurku
trzecia zbyt patetyczna, nie ten język
który odbiega zresztą od dwóch pierwszych
które muszę pochwalić...
w czwartym wersie literówka chyba:
"z najłagodniejszych drzew"
bo tak jak jest to dość ryzykowna gramatyka

pozdrowienia

[biegnąca po fali]

Czytałam już wcześniej. Miałam podobne uwagi, ale... bałam się napisać

Pozdrawiam.

[alchemik]

Dzięki, Jurku.

W oryginale mam z najłagodniejszych i nie mam pojęcia, jak zgubiłem to z.

Mówisz, że trzecia zbyt patetyczna.
Nie wiem, jak pozbyć się patosu. Muszę pokazać naturę metaforycznego wilkołaka i otaczający go mrok i zdradę.

Chociaż, coś mi świta.
Zamiast egzystuję, wprowadzę podróżuję.
I wycofam w zamian za miłość.
Chyba będzie mniej patetycznie, a i zapis bardziej będzie przylegał do poprzednich zwrotek.

[alchemik]

A czegóż to się bałaś, biegnąca po fali?
Tak naprawdę wcale nie jestem likantropem.
Całkiem łagodny ze mnie człowiek.

A mówiąc serio, potrzebuję wszelkich merytorycznych komentarzy.
Jestem uczniem w poezji, tak jak Ty.

[AS...]

no ukryć się Jurku nie da, że masz skłonności do nadmiernej ekspresji...
musisz docenić potęgę milczenia, przemilczenia, niedomówień;
przysłowie powiada, że pies który szczeka - nie gryzie;
człowiek bombardujący słowotokiem może w nas wzbudzić
co najwyżej strach; lęk wzbudza tylko człowiek milczący;
podobnie jest w muzyce: pauzy i fermaty to rzecz normalna;
ekspresja nie polega na waleniu w klawisze;
liczy się siła argumentu, a nie siła głosu...
słowa są podobne do dźwięków: trzeba je właściwie zagrać;
co do Fali: boję się, że będzie monotematyczna
i trudno ją będzie przekonać, że świat jest większy od obszaru
pomiędzy stodołą a lasem...

[alchemik]

Jurku, sam uważam poezje za rodzaj muzyki słowami.
Tak jak muzyka, jest po części abstrakcyjna i ma oddziaływać na emocje.

Nie ty pierwszy nazwałeś mnie poetą barokowym w pejoratywnym sensie.
A przecież barok nie jest taki zły.
W muzyce, weźmy takiego Bacha, Haendla, czy choćby Vivaldiego.
Byleby tylko nie popaść w Rokoko.

Może powinieneś, Jurku, namówić biegnącą (ona się Ciebie słucha), żeby próbowała zainspirować się jakimiś innymi dziełami sztuki.
Może muzyka, a może lepiej dziełami plastycznymi.
To pozwoli jej zdystansować się od podwórka i poniesie ją na szerokie wody.

[biegnąca po fali]

Czego się bałam? Może ciętej riposty Nie poucza się lepszych, mądrzejszych
i bardziej doświadczonych (To nie jest podlizywanie się. Raczej stwierdzenie faktu).

ASie - czytałam

[tabakiera]

Jedyne, co mi zgrzyta to powtórzone "twój, tobie" w ostatniej strofie i zdublowane "się".
Świetnie dobrany tytuł, ładne przerzutnie, sporo wieloznaczności.

Gorzki wiersz.

[alchemik]

Dzięki, Dorotka, usunąłem jedno się. Co do zaimków dzierżawczych muszę jeszcze pomyśleć, jak usunąć jeden z nich.

Masz cholerna racje, Dorotko, co do tego wstawiania wiersza zaraz po napisaniu.