U bram

[Marcin Sztelak]

Za murem ogród bestii
skrzy się wszystkimi (od)cieniami.
I ja odcinam zbędne,
na przykład język.

Klęczę, żebrząc o słowa,
chociaż wewnątrz nadmiar
domówień.

Spod powiek wypływa oddech,
już niepotrzebny.
Pukam, w pokorze składając
dłonie.

Na trzonku noża.
Lecz w cieniach tylko śmiech.
Wycinam serce.

Na zwiędłym drzewie,
obojętnie przyjmuje kolejny
monogram.

Potępienie ma słono - słodki smak,
pożegnań.

[eka]

Klęczę, żebrząc o słowa,
chociaż wewnątrz nadmiar
domówień.

Wewnątrz peela nadmiar domówień i metaforyczne żebranie o słowa, ale gdy peel jednocześnie odcina zbędne cienie języka - zaskakuje.
Chyba że mamy to do czynienia z bestią idei Platona.
Wtedy robi się ciekawe napięcie w wersach.