Na wyciągnięcie ręki

[eka]

„Boguś” to mały sklep spożywczy nieopodal domu. Szczęśliwie dla takich jak ja otwarty do północy. Bywam ostatnim klientem. Lęk przed pustą paczką potrafi nawet po kąpieli wciągnąć dżinsy i założyć płaszcz na pidżamę. Gorzej jest latem, bo trzeba się rozebrać, aby ubrać. Sto parę metrów – to dystans niemal niezauważalny.
Z właścicielami sklepu, małżeństwem w średnim wieku, które dba o to, abym zawsze mogła u nich kupić ulubioną markę uspokajaczy, łączy mnie pewnego rodzaju zażyłość. Sporo wiem o ich rodzinie, szczególnie o córce, z której są bardzo dumni. Ostatnio dziewczyna zmaga się z uporządkowaniem mieszkania, które odziedziczyła po zmarłym teściu. Znam jego rozkład. Ups... oczywiście mieszkania, nie teścia.
Pan mąż nie lubi psów, ale z moimi zawsze mogłam wejść do środka. Pani żona wręcz odwrotnie, wychodziła zza lady, aby je pogłaskać. Wiązałam Atenkę i Aresa przed wejściem, wprost do metalowych uchwytów zawsze otwartych drzwi, ale nie miałam serca, wiedząc o czekającej mnie pogawędce, zostawiać je na deszczu czy mrozie. Latem, kiedy urząd miasta zabronił przywiązywania czworonogów, pan mąż, za namową swojej pani, z tyłu sklepu, w miejscu niewidocznym dla patroli straży miejskiej, wbił dwa metalowe słupki, bo... nie tylko klient nasz pan. Pani uwielbia to powiedzonko. Ja lubię też, w końcu jestem jego autorką.
Wczoraj, kwadrans po północy, szukając w kieszeni płaszcza klucza do drzwi wejściowych, przypomniałam sobie o psach zostawionych za sklepem.
Panika.
Dopiero w połowie drogi uspokoiłam oddech.
Żal.
Pomógł obraz nocnego nieba. Nade mną wisiał Orion i pulsującymi światłami znaczyły lot metalowe ptaki. Otworzyłam paczkę niebieskich elemów i przez chwilę miałam nadzieję, że może w którejś z kieszonek dżinsów znajdę zapalniczkę.

*
Ares nie żyje od dwunastu lat, Atena od ponad roku, ale kiedy łażę sama wieczorami albo spaceruję nad brzegiem rzeki, przysięgam, czuję ich obecność obok moich nóg.
Na wyciągnięcie ręki są.

[Lucile]

Eko, jakże dobrze Cię rozumiem. Boy nie żyje już od ośmiu lat, a ja ciągle mam przez oczyma jego piękne, wierne oczy.
Zainspirowałaś mnie, czuję że powinnam o nim napisać - należy mu się, bez dwóch zdań.
Bardzo Ci dziękuję

Serdeczności ślę
Lucile

[Alicja Jonasz]

Wspomnienie... Takich tekstów się nie ocenia:)

[eka]

Zainspirowałaś mnie, czuję że powinnam o nim napisać - należy mu się, bez dwóch zdań.

Cieszę się, chętnie przeczytam, Lucile.

Wspomnienie... Takich tekstów się nie ocenia:)

Dlaczego?

[Alicja Jonasz]

Bo są częścią duszy autora, łatwo wtedy zranić:)

[eka]

Bo są częścią duszy autora, łatwo wtedy zranić:)

----------------------------------------------------------


Skarbie kochany, widać że wierszy nie pisujesz.
A co do wspomnień "prozatorskich", wszystkie dzienniki wielkich, tak chętnie czytane przecież, są poddawane ocenie.
Chociażby ostatnia burza po tych Gombrowicza, pisanych równolegle z literackimi.
Zatem, choć malutka, czekam na ostrą krytykę, bo cokolwiek publikując, nie mamy prawa do zamykania tych tekstów (i siebie) w rezerwatach.

[refluks]

czekam na ostrą krytykę

Za to

mały sklepik

idź do kąta i wybierz sobie karę.

Poza tym nie mam się do czego przyczepić.
Okruch kształtny.
Gdy go czytałem, jakbym sam pod ręką szukał ukochanego psiego łba, którego już nie ma.

[eka]

Racja.

Zaraz poprawiam.

--------------------------------------
Nad karą pomyślę.

Nie wypiję

Dzięki.