Prośba o rozjaśnienie czasu*

[Liliana]

Jak czas rozciągnąć, gdy się kurczy,
i coraz mniej go z roku na rok?
Jak czas rozjaśnić, kiedy burym
kolorem barwi naszą starość?

Dlaczegoś tak urządził, Panie,
że późne lata to nie święta?
Memento mori - przykazaniem,
o którym każesz nam pamiętać.

A gdybyś tak w dobroci swojej
choć odrobinę zmienił hasło,
nie narzekalibyśmy może,
że nie udała ci się starość.

Świat tak cudownie pachnie majem,
przyroda w pełnym trwa rozkwicie.
Gdyby za twoją zgodą, Panie,
człek mógł raz jeszcze przeżyć życie.

Sił by nie tracił na drobiazgi,
mądrych wyborów dokonywał.
Wiem, nierealne, lecz pomarzyć
to rzecz tak miła, rzecz tak miła.

Może Cię wzruszy to pisanie,
może rozzłości, trudno orzec,
lecz o maluczkich pomyśl, Panie,
czas im rozjaśnij choć na koniec.


* Rozjaśnianie czasu - tytuł tomiku wierszy Jana Stanisława Kiczora

[barteczekm]

W tym wierszu można zauważyć lekko zapomnianą, dawno niewidzianą formę jaką jest specyficzna chęć zwrócenia się do istoty wyższej z pytaniem o sens. Zasugerowałaś wiersz JSK ale tak bardzo formą i poprowadzeniem tekstu pasuje też i tu Geppert - "Zamiast". W tej formie zwroty typu "człek" nie rażą a są wręcz wskazane. Tekst ewidentnie pasujący do "Piwnicy pod baranami" z jej najlepszych czasów. Pomimo tego, że pyta o rzeczy ważne ma jakże potrzebny liryzm i melodyjność. Dziękuję, że mogłem przeczytać

[Leon Gutner]

Nie znam formy specyficznej poetyckiego zwracania się do istoty wyższej .
Ale i bez tej znajomości wiersz przeczytałem z przyjemnością bo tak się właśnie ów wiersz czyta .

Ukłony L.G

[Liliana]

barteczekm,,
to ja dziękuję za Twoją obecność i tyle dobrych słów.

Pozdrawiam

wiersz przeczytałem z przyjemnością bo tak się właśnie ów wiersz czyta

Cała przyjemność po mojej stronie, Leo.

Pozdrawiam

[nienażarty]

Jak czas rozciągnąć, gdy się kurczy,
i coraz mniej go z roku na rok?
Jak czas rozjaśnić, kiedy burym
kolorem barwi naszą starość?

Dlaczegoś tak urządził, Panie,
że późne lata to nie święta?
Memento mori - przykazaniem,
o którym każesz nam pamiętać.

A gdybyś tak w dobroci swojej
choć odrobinę zmienił hasło,
nie narzekalibyśmy może,
że nie udała ci się starość.

Świat tak cudownie pachnie majem,
przyroda w pełnym trwa rozkwicie.
Gdyby za twoją zgodą, Panie,
człek mógł raz jeszcze przeżyć życie.

Sił by nie tracił na drobiazgi,
mądrych wyborów dokonywał.
Wiem, nierealne, lecz pomarzyć
to rzecz tak miła, rzecz tak miła.

Może Cię wzruszy to pisanie,
może rozzłości, trudno orzec,
lecz o maluczkich pomyśl, Panie,
czas im rozjaśnij choć na koniec.

a może tylko otwórz oczy
bo ciągle patrzą a nie widzą
że starość może nas zaskoczyć
stworzyła nowy świata widok

nową paletą nas urzeka
odkrywa barwy nam nieznane
pozwól łagodnie przejść ten etap
przecież ku sobie wiedziesz Panie

)

[Liliana]

Jką ładną modlitwą uzupełniłeś mój wiersz.
Dziękuję i pozdrawiam

[coobus]

Maj wyciąga z nas takie refleksje - chcemy po raz kolejny zakwitnąć wiosną. Ja też jestem byliną, której wiosenne powroty kiedyś się skończą. Ale co roku cieszy choćby kawałek świeżej zieleni. Każdy nieśmiały pąk. Wciągnęłaś mnie w sam środek tego wiersza.
Jeden z moich wierszy zaczyna się tak : "w ścianie luster przypowieść zamknięta/ jesień z wiosną w miłosnych objęciach..."
Majowe pozdrowienia, Liliano , serdeczne.

[Liliana]

Jaki piękny komentarz, coobi, dziękuję bardzo.

Pozdrawiam serdecznie i uśmiech, już czerwcowy, przesyłam Liliana

[Eärendil]

piękna i zgrabnie napisana prośba, podobają mi się rymy... Pozdrawiam

[Henryk VIII]

Witaj,
piszesz:" Dlaczegoś tak urządził, Panie,
że późne lata to nie święta?
Memento mori - przykazaniem,
o którym każesz nam pamiętać." - pamiętam i ja , oj i to bardzo dobrze. Wyraziłaś moje myśli własnymi, udanymi rymami Pewno nie tylko moje...
h8