Mary Celeste

[alchemik]

Ahoj, cumy rzuć! Oddala się keja.
Na gaflach i rejach podmuch żagle wzdyma.
Gną się maszty, łajba w przechyle, burtę liżą fale.

Mewy nad kilwaterem wrzeszczą.
Wiatr szanty gwiżdże w wantach i na fałach.
I choć horyzont nie przybliża się wcale,
statek pędzi, a sternik trzyma kurs na wschód.

Wyruszyła w rejs Mary Celeste.

Zaciągnąłem się na starą brygantynę,
niezła łajba, lecz sławę ma złą.
Pod poprzednim kapitanem znana była,
jako pechowa Amazon.

W ładowni tysiąc siedemset jeden beczek
spirytusu, nie zabraknie na grog.
Biją szklanki na psią wachtę, ciecze czas,
łajba w mrok wpływa, widnokrąg za mgłą.

Hej, wszystkie ręce na pokład!
Od Europy nadciąga sztorm. Chmurne,
wirujące obłoki toczy. Statek ustawia się w dryf.
Żagle zrzuć! Refuj gafle! Kurs na Azory!

Niknie w rozszalałej nocy sponiewierany bryg.
Wpływa w mit. Na szalupy pora.

Hen, na horyzoncie Gibraltaru skała. Brygantyna
wychynęła z mgieł. Pusty pokład, załoga zniknęła.

W ładowni tysiąc sześćset dziewięćdziesiąt sześć
beczek spirytusu uwalnia duchy, w oparach donikąd
odpływa po wierszu wiersz. Chwilę jeszcze
snuję się wśród nich, chociaż i ja stąd odejdę.

Dryfuje pośród oceanu statek widmo –
Mary Celeste.
A mewy, wciąż wrzeszczą i wrzeszczą.

[eka]

Cała historia... ja ze względu na tu i ówdzie widniejącą kursywę, odczytuję bardzo metaforycznie.
Dobre pisanie, Jerzy!

[alchemik]

Dziękuje, Ewa.
Tak, ten wiersz posiada drugie dno. Ale Ty o tym wiesz, bo już dawno temu obiecałem Tobie, że go napiszę. Zrobiłem to dziś.

Jurek

[tabakiera]

Pamiętam historię powstania tego wiersza.
Jest hermetyczny, bo tylko nieliczni znają inspirację - zostałeś sam na umierającym portalu ze świadomością końca.
Z drugiej strony istnieje możliwość innych interpretacji i to jest dużą zaletą.
Napisany starannie, dopracowany.
Pozdrawiam.

[AS...]

jestem w szoku
muszę Cię chyba częściej opieprzać
wyłączając Pana Tadeusza
w życiu nie przeczytałem w całości
tak długiego wiersza...

[alchemik]

Jurku, dziękuję. I powiem Ci, że nie mam nic przeciwko temu, żebyś mnie opieprzał.

Dorotko, historia jest długa, tak jak wiersz. Ale dopiero dziś, przyszedł do mnie, wykrystalizował sie wersami. Tak, byłem ostatnim użytkownikiem na portalu. Wokół nie było żywej duszy, bo już nikt nie mógł się zalogować. Odpowiedzialem Ewie na proponowany przez nią konkurs. Wstawilem ostatni wiersz. Chodziłem po działach, rozglądałem się z dziwnym uczuciem pustki. Wieczorem wylogowałem się.

Jurek

[AS...]

co to był za portal?
bo jako żywo przypomina mi się śmierć mojego pierwszego;
drugi też dogorywa;
z tamtych czasów zostałem sam jak dinozaur;
właśnie to sobie uświadomiłem...
ale najbardziej żal mi cudownych wierszy znakomitych Autorów...
są pewnie w wirtualnym niebie, a dzisiaj nikt tak już nie pisze...
teraz kopiuję z beja te, które jeszcze da się uratować

[alchemik]

Chodzi o Wrzeszcze, oczywiście.

[AS...]

a z Autorami co się stało?
są jeszcze jacyś oprócz Ciebie?

[alchemik]

Cała plejada.
Na ósmym sporo.
Eka, Fałszerz, tabakiera, Mchuszmer, Karma, Koleś, E_m, She i jeszcze więcej.

Aaa, zapomniałbym o Barteczku.

To był naprawdę dobry portal. Jeden z najlepszych.