trajektorie

[alchemik]

niekiedy
z wybuchu zrodzony

sięgam najdalej i najgłębiej drążę
wzdłuż prostej linii udarem przenikam
aby na wieczność rozciągnąć
ową chwilę z tobą

lecz gdy mam tu pozostać

nie powstrzymam serca
gdy w gwałtownym rozkurczu
lód na szybie stopi
zobaczę ulicę
a w połowie drogi
autobus
którym odjechać nie zdołam

w przestrzeni uświęconej cierniem
spojrzę znowu

po krzywych opisanych zmyśleniami
błądząc

[Koleś]

Troszkę zbyt wiele tu inwersji jak dla mnie. Nie wszystkie są tu potrzebne, takie lód na szybie stopi zbytnio banalizuje treść, moim zdaniem.
Jednak tekst, jak to u Ciebie, pięknie płynie. Jak to jest, że czytając Twoje wiersze od razu daję się porwać tym strofom? Zawsze płynę z nimi, jak porwany jakąś falą, do ostatniej litery pointy. Tak też jest w tym przypadku. Podejrzewam, że to kwestia znakomitego wyczucia rytmu. Akcenty wybrzmiewają, ale nie są nachalne, nie uderzają czytelnika obuchem w łeb, tylko jakoś samoistnie, znajdują się tam, gdzie być powinny. Świetnie konstruujesz układ wersów, tak jak często zmieniałbym wersyfikację w wierszach, które czytam, tak tutaj wersyfikacja jest bez zarzutu.

Ech, ta miłość, gdyby nie ona, to poeci nie mieliby o czym pisać i byliby chyba bezrobotni.
Pozdrawiam.

[Marcin Sztelak]

Ciekawy ten liryk, z cierniem właśnie. Rozumiem to przesycanie inwersjami, tekst jest nieco retro, chociaż to nie przeszkadza w odbiorze, zresztą może to taka retro miłość. Jedynie zrezygnowałbym z drugiego sięgam (za dużo am w dwóch wersach).

Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Zgrabnie napisane, ale język, muszę Ci przyznać Alchemiku
patetyczny bardzo - romantycznym duchem wzniosłego
wołania przepojony