zjazd

[tabakiera]

bal skończyliśmy wolnym przechodzonym
gdyż nazbyt szybko po zoranych czołach
spłynęły solą nasze ideały

fałszywe kroki wymusił rytm życia
więc teraz trudno jest odnaleźć siebie
pod grubą skórą i mocnym retuszem

jeszcze spróbuję pożegnać się z klasą
bo czeka na mnie przy białym wiatraku
chłopiec którego czas już nie pokona

[alchemik]

Od matury po dzień dzisiejszy.
Ach te ideały. Teraz też je mamy, a może to przyswojone doktryny, które uważamy za ideały?
Czas, czas, a czy on jest wszyskiemu temu winny? Po prostu sobie płynie, a może to my płyniemy w nim. To nasze decyzje podejmowane lub nie podejmowane, co też jest swoistą bierną decyzją.
Wszystko przez prozę życia, która serwuje nam bieg z przeszkodami, kusi nagrodami za przekręty, a później się chichra, gdy się załapiemy. Miłość, małzeństwo, rodzina, praca, kariera lub jej brak.
Opancerzamy się, coby nie być narażonym na bolesne ukłucia zewnętrza.
Moze nawet nie zauważylibysmy tych zmian u siebie. Ale na zjeździe spoglądamy w twarze innych.
Porażające.

Czas. I tylko dla umarłych czas nie płynie. Pozostają w pamięci wciąż młodzi, przy białym wiatraku.
O ile pamięć wciąż nam dopisuje.

[tabakiera]

Zastanawiam się, czy takie spotkania mają sens - lepiej zachować wspomnienia i nie korygować ich rzeczywistością.

Dzięki za świetny komentarz, Jurku.

[ELKA]

Zastanawiam się, czy takie spotkania mają sens

Mają sens Dorotko, możemy wtedy zobaczyć, że koleżanki jakoś się postarzały, gdy dla nas los nadal tak łaskawy...

A tak na poważnie, świetnie opisałaś wrażenia i odczucia, tę prozę życia, która przygnębia. Szkolne zjazdy, bez odrobiny humoru mogą faktycznie zdołować, bo czas leci jak wariat...


Pozdrawiam.elka.

[Patka]

Podoba mi się, nawet bardzo, nie mam uwag. Trzecia strofa najlepsza. No, nic konstruktywnego nie napiszę.

Pozdrawiam
Patka

[tabakiera]

Elu, święta prawda.

Elu, Patko, bardzo mi miło, że podoba się.

Dziękuję.

[AS...]

wiersze okolicznościowe i wiersze na zamówienie są najtrudniejsze do napisania;
moim zdaniem podołałaś "zamówieniu";
i choć nie zachwyciłaś oryginalną metaforyką, to sprawiedliwie trzeba powiedzieć
że nie zadęłaś w trąbę patosu (he he); trzecia jest ładna;

osobiście nie uczestniczę w tego typu zjazdach; kojarzą mi się z rozkopywaniem grobów
i balem zombie, którzy potracili swoje ideały, a niekiedy także sumienia;
to, że ludzie poruszają się, nie oznacza, że nie są martwi;

są jednak wyjątki: wielką radość sprawiło mi przypadkowe spotkanie z moją wychowawczynią
(matematyczką) - ma teraz 108 lat(!!!) i nadal żywo interesuje się życiem szkoły;
po ponad 40-tu latach pamiętała mnie nadal jako najbardziej kłótliwego ze swoich uczniów
(często wykłócałem się z nią o metody rozwiązywania zadań - uwielbiałem drogi na skróty);
no cóż... przepraszam za dygresję
ale zatrzymałaś

[skaranie boskie]

jeszcze spróbuję pożegnać się z klasą

Interesujące.
Pożegnać się z klasą... Ważne, żeby z klasą.
Dobry wiersz chyba. Nie napiszę, że na pewno, bo na wolnych to się raczej nie znam...

[tabakiera]

AS - z kilkoma osobami z klasy (klas) czasem spotykam się, ale to nie są zjazdy, tylko trwałe koleżeństwo, może przyjaźń - nie lubię "dużych" słów. W takim wypadku jesteśmy w kontakcie cały czas i nie ma szoku. Na "spędzie" można go dostać.

Cieszy mnie, że Ci się spodobał, metaforyka prosta i zastanawiałam się nad zmianami, ale doszłam do wniosku, że takie też mają rację bytu - a i odczucia nieskomplikowane.

Skaranie - jak nie wsadzę wieloznaczności lub homonimów, jestem chora.

Dzięki, że czytacie i komentujecie.

[em_]

Drugą i trzecią strofę - zabieram