czarna wena

[SzalonaJulka]

dziękuję

[Gloinnen]

Mnie ten wiersz się spodobał.

stopiła się ze światem
znów nie mam pewności czy jest
ciemnością czy prawdą którą osłaniam
kloszem by nie oślepiła

Myślę, że w ciekawy sposób opowiadasz o wielu wątpliwościach, które dotyczą ars poetica.
Czym tak naprawdę jest poezja i pisanie? Czy pogrążaniem się w mrok, czy iluminacją? Czy źródłem cierpienia, czy szczęścia? I z czego czerpie inspiracje?
Jakie tematy należy podejmować? Rozdrapywać mroki swojego ego czy też nieść dla innych coś w rodzaju kaganka?

czekam na koniec
świata nie mając odwagi
na własny gdy wszystkie wiersze
głośno brzęczą
miedzią

Ten fragment zagadkowy. Chyba mowa tutaj o czymś w rodzaju inercji twórczej - wiersze brzęczące miedzią, czyli nic nie warte, pozbawione wewnętrznej iskry, czucia, puste w środku. Być może peelka chce porzucić pisanie, ale jednak to niemożliwe. Najczęściej, gdy już się zacznie, nosi się w sobie ten imperatyw - to pozostaje, przemienia się w nawyk...
A przy okazji - jeżeli już nawiązujemy do Listu o miłości - można też doszukać się dramatu peelki, która nie potrafi kochać i nie jest kochana. Ta pustka znajduje odzwierciedlenie w jej twórczości i jest źródłem przygnębiających myśli. Mam tylko nadzieję, że nie suicydalnych.

Pozdrawiam,


Glo.

[SzalonaJulka]

Wow, Glo, zaskoczyłaś mnie całkiem swoją interpretacją Jak ja lubię takie niespodzianki, kiedy mój tekst zostaje odczytany w innym kierunku niż wyjściowy. Oczywiścicie każda interpretacja jest dobra, jeśli cokolwiek porusza w odbiorcy.
Dziekuję serdecznie i buziaki