Życzenia dla Glo

[ELKA]

Piszesz tylko piękne wiersze więc życzę [ może bardziej sobie], żebyś częściej dzieliła się nimi...

Poza tym uśmiechu na każdy dzień i dużo szczęścia, bo ono najbardziej każdemu potrzebne... Sto lat, sto lat...

[coobus]

Brakuje tu Ciebie, Emilko. Ciebie i Twoich wierszy. Życzę wszystkiego co najlepsze, jak najmniej życiowych zakrętów i kłopotów, jak najwięcej radości i pogody ducha. Sto lat!

[lczerwosz]

[alchemik]

Mallornów złocista puszcza w Lothlórien, gdzie
wiosna od zawsze ogrzewa serca elfów, a Galadriela
czarem, wraz z Celebornem, sprostać próbuje cieniom.

Ze swojego telain, Gloinnen, przestrzenie przenika
wzrokiem, aż do ósmego planu tworzenia.

Czy tam, wciąż jeszcze, opierasz się miazmatom,
które Mroczną Puszczę skaziły miotem Ungolianty?

Zatem żyj, długowieczna, bacz by malinorne korzeni
nie zniszczyła jadem. Broń Laurelindórinan w wierszach,
lecz nie zapominaj, elfio, że nie jest całym światem.

Jurek

[tabakiera]

[eka]

Ufnych, słonecznych, brzemiennych nastrojów w majowym deszczu.

I podziękowania za to, że jesteś.

[Fałszerz komunikatów]

Szefowo...

[pallas]

Sto lat Glo i dużo szczęścia.

[skaranie boskie]

Emilko, ja dopiero dzisiaj, bo wczoraj nie miałem dostępu do sieci.
Sama wiesz najlepiej, czego Ci życzyć należy i czego życzę.
Przede wszystkim życzę Ci więc, żebyś wróciła do pisania, bo tak naprawdę szkoda każdego dnia bez twojego nowego wiersza. Poza tym weny, radości i uśmiechu w codziennym życiu, oraz pozytywnego rozwiązania trudnych spraw. Jak najszybciej!

[Gloinnen]

ELKA, cooby, leszku, alchemiku, tabakiero, eko, Fałszerzu, pallasie, skaranie - Dziękuję za pamięć i miłe słowa.


Ungolianta bała się światła. Twoja metafora trafiła w sedno, Jurku, ale jak widać - istnieje niezbędna dla osobistego spokoju równowaga, którą można, a nawet należy starać się osiągnąć. Równowaga serca i umysłu, pozwalająca sięgać myślami oraz emocjami bardzo daleko.

Problem w tym, że istnieją ludzie małego ducha, którzy nie ogarniając swoim rozumem złożoności wszechświata, doszukują się w jego niepojętej, nienazwanej i tajemniczej różnorodności jedynie odbicia własnych ciemnych stron. Jakby mrok, który noszą w sobie, miał być epicentrum wszystkich zjawisk, z jakimi się w swoim życiu stykają.

Pozdrawiam.

Glo.