Ars

[Marcin Sztelak]

Ciągle piszę ten sam wiersz,
do znudzenia. Mówią, że poezja sflaczała,
chociaż podobno siedmiuset debiutantów rocznie
rozpoczyna oczekiwanie na Nobla.

Z niecierpliwością zalewając klawiatury kawą
produkują nowe frazy,
gdzieś na granicy genialności, z poważnym
przechyłem na jedną stronę.

A może to świat okulał, trójnogi kuśtyka
w przyszłość. Warcząc niczym stary pies
na cienie w pełnym spektrum ślepoty.

Ale jest dobrze, bo na konkursie nie było
ofiar śmiertelnych. Podobnie jak poezji,
lecz to druga strona wytartego medalu.
Albo lustra – niepotrzebne można skreślić.

Ciągle piszę to samo wierszydło,
bez początku i końca
– życie lub wstęga Möbiusa.
Do dowolnej nadinterpretacji.

[eka]

Ciągle piszę ten sam wiersz,

Chciałam Ci kiedyś o tym napisać, ale dobrze, że wyszło to od Ciebie...

Sztuką jest mieć tak dużą świadomość twórczą, dobry wiersz.

[Alek Osiński]

A może to świat okulał, trójnogi kuśtyka
w przyszłość. Warcząc niczym stary pies
na cienie w pełnym spektrum ślepoty.

Moim zdaniem ta strofa wyróżnia się szczególnie,
w zasadzie może chyba mówić za całe "ars"...

[biegnąca po fali]

Zgadzam się z poprzednikiem. Ta strofa zdecydowanie najlepsza

Pozdrawiam

[AS...]

wystarczy posłuchać piętnastowiecznej piosenki
żeby zrozumieć, jak daleko cofnął się świat
Antoine de Saint-Exupery

pierwsza poszła do grobu Temida, tuż za nią Erato
Kalliope ze strachu udaje papugę
a wymianę cywilizacji zlecą - jak zwykle - Uranii...

szacun Marcinie

[anastazja]

A może to świat okulał, trójnogi kuśtyka
w przyszłość. Warcząc niczym stary pies
na cienie w pełnym spektrum ślepoty.

- zdecydowanie tak jest. Świetny wiersz Marcinie.