symulakr

[Gloinnen]

wiersz
pramateria znaczeń
jeszcze bezcielesnych

co za straszliwa broń
w rękach szaleńca

gdy zmącony umysł zobaczy
za lustrzanymi słowami
maskę człowieka śmiechu
odbicie piekieł które nosił w sobie

i dopisze własną pointę



____________________
Glo

[alchemik]

Tworzenie pseudorzeczywistości. Symulacja rozszerzająca rzeczywistość, bądź zafałszowująca ją.

Wiersz niesie dla ciebie znaczenie odbicia pewnych prawd o kosmosie. O związkach przyczynowych,
przemianach, narodzinach, rozpadzie w zgodzie z naturalną koleją rzeczy. W pewnym sensie można go potraktować również jak słowo, które staje się ciałem. Stwarzanie a nie tylko tworzenie. A w stwarzaniu istnieje niebezpieczeństwo wypaczeń. Precesja symulakrów.
Dla mnie to niepokojący, smutny wiersz o zdradzie ideałów. O wierze, która została zdeptana, i nazywana jest od teraz naiwnością. Oczywiście, metaforyczny wiersz, to zanurzanie się w rzeczywistości odkrywanie jej oraz tworzenie i planowanie życia. Nie da się tego robić w pojedynkę.
Jesteśmy otoczeni ludźmi w interakcji z nimi. Tworzymy związki, pary. Często mylimy się w wyborach. Niebezpieczeństwo polega na wtargnięciu osoby niezrównoważonej lub psychopatycznej w tak budowane życie, w celu przerobienia go na własną modłę. Niszczenie i odtwarzanie na własną, egoistyczną modłę. Maska człowieka śmiechu, to odniesienie do powieści Wiktora Hugo. Za pozorami uśmiechu może kryć się piekło.

Mocno różni się ten wiersz od twojej dotychczasowej poezji. Wygląda raczej na wyznanie niewiary.

Jurek

[AS...]

tam, gdzie jesteś, nie mogłaś usłyszeć tego, co ja
na odludziach
słychać czasami wycie psów
i wiesz co?
one wyją inaczej, niż kiedyś...

jeżeli myślisz, że świat pozorów nie jest światem rzeczywistym
to jesteś w błędzie -
instynkt nie jest częścią rozumu; jest odwrotnie,
a emocje nie są wirtualne; ich źródło leży poza nami:
jesteśmy jak dzwony Glo, dźwięczymy
nie wiedząc kto porusza sercem

pointa została już napisana;
życie znajdzie milion powodów, żeby zniszczyć inne

gdybym Twój wiersz potrafił przetłumaczyć na język matematyki,
stanowiłby bardzo elegancki dowód na prawdziwość hipotezy Riemanna...
no cóż, Glo - byłabyś pierwszą poetką, która sięga po Nagrodę Abela



PS
film zdaje się obejrzałem; nie jestem pewny;
ale lektura ominęła mnie na pewno

[alchemik]

Czy drzewo które pada w lesie, gdzie nikt nie może go usłyszeć, wydaje dźwięk?

Pytanie wydaje się dziwaczne na pozór. Chodzi jednak o to czy doświadczana zmysłami rzeczywistość, jest na pewno odpowiednikiem rzeczywistości poza nami. Tak naprawdę kosmos, który poznajemy jest kosmosem wewnętrznym. Zawierzamy zmysłom, ponoć tworzą mapę świata i przepisują ją do wewnętrznego wirtualu. Ten jednak tworzy również elementy, a nawet światy urojone. Świat doświadczany należałoby więc potraktować jako sumę części rzeczywistej i urojonej. W matematyce to się nazywa liczbą zespoloną. I tych liczb dotyczy hipoteza Riemanna wyjaśniająca, miedzy innymi, przekleństwo liczb pierwszych.
Jurek twierdzi, że źródło emocji leży poza nami. W nas znajduje się ich urojona część.
Zazdroszczę mu matematycznego oglądu rzeczywistości i jego wpływu na poezję. Niemniej, bardzo ciekawie zinterpretował Twój wiersz, Glo.
Również mi dał do myślenia.

Jurek

[Gorgiasz]

co za straszliwa broń
w rękach szaleńca

Nonsens. Efektowna fraza całkowicie pozbawiona sensownej treści.
To oczywiście tylko subiektywna opinia.

[nie]

Odwrotnie. Mało efektowna, bo banalna językowo fraza, ale niepozbawiona sensu. Mieliśmy Nietzschego i Marksa w rękach szaleńców, mamy święte wersety. Narzuca się, zmienia, utrwala znaczenia, wizje, dopisuje puenty pod maską formy i teatru symulakrów.

[eka]

Witaj w nowym, Glo.
O symulakrach, hiperrzeczywistości już panowie dużo napisali, zatem pozostało mi skupić się bardziej na konkretnej poetyce wiersza. Określić jej ontologiczny rodowód łatwiej, bo z Twojego namysłu, pracy neuronów.
Interesująco jest. Słowo wiersz wiersz zaczyna, słowo pointa, a w zasadzie jej tylko desygnat - kończy tekst.
Cóż, bardziej swoimi myślami, tezą, narzucasz odbiór intelektualny, choć... emocjonalny, nieco przykryty tytułem i klamrą, ma również niemałą siłę wyrazu.

Od logotypu, który kiedyś Ciebie zajmował, do konkretu z symulacji. Fascynacja się pogłębia.
Słowa, z których sam stworzył się potwór.
Ale myślę, trochę w kontrze do czarnych prognoz AS...a, że nie wszędzie, raczej wyspowo, niemniej życie znajduje miliony powodów, aby inne podtrzymać.
---------------------
Każda metafora (a szczególnie dopełniaczówka) tworzy w naszych umysłach symulakry, bywa że z bardzo konkretnymi wpływami. Tutaj mówisz o wierszu, który jeszcze nie jest, bo z bezcielesności dopiero się wyłoni, a pointa będzie efektem umysłu szaleńca.
Mroczno się robi.
-------------------------------------
Wiersz w wierszu.
Efektowna konstrukcja intelektu i sztuki operowania piórem.

[skaranie boskie]

Ja znam genezę powstania wiersza, więc nie powinienem zbyt wiele pisać.
Odniosę się jedynie do jednej frazy.

co za straszliwa broń
w rękach szaleńca

Tak, wiersz (ale nie tylko) może być straszliwą bronią.
Już nam o tym napisał Nie. Jest jednak jeszcze jeden aspekt. Każde słowo, szczególnie zaś wypowiedzine w artystyczny sposób może stać się straszliwą bronią przeciw... jego autorowi.
Zwłaszcza, gdy "zmącony umysł zobaczy..."

Glo w nowej odsłonie, a przecież zawsze zmuszająca do myślenia.

[AS...]

warto tutaj wracać

[Marcin Sztelak]

Glo w miniaturowej odsłonie i też jak najbardziej. Słowo może być bronią, ale wyłania się inny problem, bo zawsze znajdzie się jakiś szaleniec, zawsze ktoś dopiszę własną puentę, zabawi się w nadinterpretacje - taki los parającego się żonglerką słowem.
A tytuł - chodzi li tylko o pozoracje rzeczywistości czy jednak skrywa się tu pewne nawiązanie do Baudrillarda (czy jakoś podobnie) - rzeczywistość nie istnieje?

Pozdrawiam.