Nokturn

[Gloinnen]

Nigdy razem; rozdziela nas tafla zimnego powietrza
jak witrynę i twarz w latarnianym zwidzie,
odbijasz, nie nasiąkając; gdy odejdę – inne
wrosną w ciebie światła i spojrzenia.

Nigdy więcej; z dłoni ścieka czerń, zlizuję
złą godzinę. Gniew się o swoje upomni.
Ślepa uliczka, moja, twoja, za późno na okrzyk.
Miasto połknęło sylwetki gwiazdami przekłute.

Nigdy dotąd; gubimy się w zdaniach
rozmienianych na drobne. Nie żałuj, nie żałuj.
Niech boli jeszcze bardziej; drobiny kryształu
w gardle płoną na umór. Już klamka zapadła.

Nadszedł czas, byś cudzą czułością napełniał klepsydry.
Kolejną noc chcesz zakrzyczeć. I trwa święte nigdy.


____________________
Glo.