Triumf

[alchemik]

Niczym pies, który za własnym puszcza się w pogoń ogonem,
nie mogąc, jak ten, przerwać pląsów.
Ponuremu, przegraną swą spłaca, monarsze.

Po stromym zboczu, krwawiąc dłonie, wyrok swój wtacza.
Ze zgiętym karkiem, z bielmem w oku,
choć ostre ciernie rozdzierają stopy.
Może tym razem, jeszcze kilka kroków...

Jak grom,
jak potok,
potrącając skały,
głaz runął
w dół.

I znowu na nic krwawe rany i ślad znaczony wonią potu.
Po raz tysięczny, po raz tysięczny, nie znając szczytu, runęły
sny.

Wyrósłszy ponad skalne granie, szczyt obietnicą kusi i mami,
choć się nie ziści, oto twój czyściec. Jakim sposobem zrzucić
kajdany?

Ruszaj, nie marudź, podróż wciąż trwa.
Musisz spróbować kolejny raz.
Życie przed tobą, bagaż na plecy,
w drogę ku gwiazdom,
za mrzonką,
czas.

Po stromym zboczu cień utrudzony
wtacza swój triumf.

Z woli Syzyfa!
Jak grom,
jak potok
głaz runął
w dół.

[eka]

Hi, hi... determinizm przekreślony z woli zaharowanego idioty
Patos leje się wodospadem, ale rytm fajny.

[alchemik]

No tak, a jak można zwycieżyć determinizm, niż zaakceptować go i potraktować jako nasz wybór wewnętrzny.

[Alek Osiński]

Mi się wiersz skojarzył rytmicznie z "Pawłem i Gawłem".

Coś się chyba ostatnio Alchemiku specjalizujesz
w romantycznych stylizacjach!? Zgrabnie Ci to wychodzi.

[eka]

No tak, a jak można zwycieżyć determinizm, niż zaakceptować go i potraktować jako nasz wybór wewnętrzny.

Determinizmu zwyciężyć się nie da. Nie ma sensu w serwowaniu sobie iluzji.

[alchemik]

Akt buntu, nawet w deterministycznym nurcie, to jednak pewnego rodzaju zwycięstwo.
Mowisz iluzja. Ale czy nie warto sobie takiej zaserwować, kiedy nie ma szans na nic innego?

[eka]

Buntować się można, ale wyniku zmagań nie warto fałszować, bo to nas pomniejsza.

[Hosanna]

ten typ wyobraźni który tu prezentujesz widzę z lubością raczej w prozie
nawet jako wiersz ale zamieszczony w prozie