Nie będę Penelopą

[Gloinnen]

"Musi więc Nas połączyć
To, że trzeba się rozstać (…)"
E. Dickinson

Sama łódź zbuduję, na której odpłyniesz. Nie zatrzymam
we włosach nawet wspomnień. Zabierz wszystkie
na czarną godzinę. Zniknij z lekkim sercem,
niechby i donikąd; nie mam prawa wiedzieć.

Skargi zacisnę w dłoniach, jak skalne okruchy,
ostre krawędzie przetną palce; to przyniesie ulgę.
Nigdy twoja. A jednak zgarnęłam zbyt wiele
ciepła, bez pytania. Wybacz.

Miłość miała być darem, nie kulą u nogi.
Odrzuć każdą minutę, po kolei, jak pestkę.
Co wydarzy się potem, nieważne, bo przecież
wystarczy, że fale zmyją żal z oddechu.

Niepotrzebnie do amfor wlewałam młode wino,
wiodąc na pokuszenie, a może ku zagładzie.
Niektóre słowa zbyt trudno udźwignąć;
gdy słodycz stanowi balast, lepsza słoność morza.

Droga widmo ciemnieje; każde z nas ma dzisiaj
swoją otchłań tam, gdzie się widnokrąg urywa.
Obiecuję nie czekać na szczęśliwy powrót.
Usta zasypię piaskiem, wrzącą studnię.

Więcej nie zobaczysz. Północny wiatr skruszy klify,
burze wsiąkną w nadbrzeże. Zwykłym prawem natury
zwyciężasz, odgryzając skrzydła. Patrz tylko przed siebie,
pomyśl; w rzeczy samej nigdy nie istniałam.


____________________
Glo.