Parasol

[Henryk VIII]

Bolą mnie głodne, chore, dręczone zwierzęta;
psy kopane i bite, topione kociaki.
Foki, bobry i lisy namierzane strzelbą,
ugodzone kamykiem z procy martwe ptaki.

Bolą w palcach zgniecione pękate owady,
rozmiażdżone obcasem żuki i szerszenie,
ważki – z skrzydeł odarte dla pustej zabawy,
gąsienice skwierczące – rzucone w płomienie.

Bolą krew i kłąb sierści schnące na betonie.
Gniazda kijem burzone – stygmaty pod strzechą.
Truchło rudej wiewiórki i truchło szaraka –
sygnał rogu: nagonka; jej wrzeszczące echo…

Słyszę tępy zew piły. Trzask łamanych sosen;
pni rąbanych siekierą, błyskającą w śpiewie
ponad strużką żywicy, która lepkim śladem
cieknąc w kory wgłębieniu nic o krzywdzie nie wie.

Czemu słyszę? I czemu we śnie biegną do mnie
wątłym cieniem zwierzęta kalekie i chrome
i się łaszą do kolan? I czemu jedynie,
jak podskórny parasol, mój ból jest ich schronem…?

[biegnąca po fali]

Mnie też to boli. Poruszasz trudny temat, próbując, w niebanalny sposób,
wstrząsnąć sumieniami.


Pozdrawiam

[tabakiera]

Nigdy nie rozumiałam i nie chcę rozumieć takich zabaw.
Mam nadzieję, że kiedyś się skończą, bo to jest nie do przyjęcia w cywilizowanym świecie.

[Henryk VIII]

Biegnąca po fali i Tabakiero - dziękuję Wam, że zajrzałyście. Do zamieszczenia tego tekstu, który powstał wcześniej, skłonił mnie inny tekst, a mianowicie polecany przez Anastazję wiersz Alka Osińskiego pt. Kruk krukowi. Wiersz Alka mnie poruszył, choć przecież jest inny, ale tak mi się przypomniało...

[coobus]

Znamy się z okruchów ciułanych na stronach netu, ale na tyle, bym wiedział, czym są dla Ciebie zwierzęta. Gdybyś, Wasza Wysokość, mógł to uregulować dekretem... Na razie tylko wyrażasz ból i obawy wierszem. Bo piszesz o tym, co boli. A piszesz ciekawie, docierasz.

[Henryk VIII]

Dziękuję Ci, Coobus. Co do dekretów - tu pozwolę sobie uprzejmie przypomnieć mój Dekret o Sodomii - coś jednak z mej strony zostało zrobione! Ale widać to zdecydowanie za mało, skoro jest jak jest... Na Dekret przeciwko Okrucieństwu nie pozwala mi sztywny gorset epoki. Tu muszą zewrzeć siły Współcześni - i działają, wiem to, ale to kropla w morzu , niestety. Ale też i co, jak nie krople drążą...

[ajw]

Odnajduję się w tym wierszu, ponieważ mam tę samą wrażliwość i tak jak Autor kocham przyrodę w każdym jej przejawie. Uważam, ze takie wiersze są niezwykle ważne i jeśli choć jedna osoba przestanie po nim bezmyślnie zabijać, to już jest sukces.
Zmieniłabym delikatnie tylko jeden wers dla lepszego czytania.
Zamiast:
"ważki – z skrzydeł odarte dla pustej zabawy,"

dałabym:

ważki – odarte ze skrzydeł dla pustej zabawy

Poza tym momentem jest świetnie. Pozdrawiam

[Henryk VIII]

Ajw, dziękuję - dobrze jest wiedzieć, że są inni, podobnie wyczulenie na okrucieństwo, krzywdę oraz cierpienie. Dziękuję też za radę - jest tu racja!, tylko, że idąc za radą, zmieni się ilość sylab w wersie - ale pomyślę nad tym , jak wybrnąć , aby ilość sylab została, a wers był ulepszony.
h8

[Lucile]

I czemu jedynie,
jak podskórny parasol, mój ból jest ich schronem…?

Smutne, piękne i pełne empatii słowa.

Czy to signum temporis, czy odwieczna natura dumnie brzmiącego homo sapiens.

W kontekście Twojego - poruszającego sumienia - wiersza sapiens wydaje się mocno przesadzonym epitetem.
Okrutny w swojej wymowie (dosłownie podającej przykłady ludzkiego okrucieństwa), a jednak potrzebny i pięknie ujęty w odpowiednie i adekwatne słowa.
Bardzo, bardzo na tak

Po raz wtóry; a jednak Wasza Wysokość - ja również proszę o dekret, jeżeli oszczędzi cierpienie chociaż jednego mniejszego brata świat o coobusową kropelkę będzie lepszy.

Ukłony i serdeczności
Lucile

[Henryk VIII]

Dziękuję , droga madame Lucile , nie ma rady - chyba jednak napiszę ten dekret!
H8