Literackie disco polo

[tabakiera]

Niech szaleńczo gra muzyka
dla smutasa i komika,
confetti jak cukier leci
w wygłodzone usta dzieci!

Ręce bolą, uszy bolą
- literackie disco polo.

Niczym królik płodzę rymy
dla przyjaciół i rodziny.
Może ktoś te rymy kupi?
- Weź w pakiecie, nie bądź głupi!

Ręce bolą, uszy bolą
- literackie disco polo.

Nie chcesz słuchać, to nie słuchaj,
samo wpadnie ci do ucha.
Kto powiedział, że z plastiku
nie ma formy ani szyku?

Ręce bolą, uszy bolą
- literackie disco polo.

[em_]

Hm.. Chyba zamiar został tu osiągnięty.

[panek]

hm..Chyba został zamiar dociągnięty

[barteczekm]

Hm...Już kiedyś pisałem, że w tej formie sztuki jesteś najlepsza. To jest chyba droga dla Twojego talentu. Czujesz radosną twórczość i umiesz ją pisać. Tędy droga. I takie teksty są potrzebne. Nie ma co się silić na coś innego skoro ten kawałek tortu masz doskonale opanowany. Pozdrawiam

[tabakiera]

Em_ - chyba został.

Barteczku - doprawdy?

[barteczekm]

Tak Tabakiero doprawdy. Każdy powinien robić to co umie najlepiej i jeśli widzę kolejny wiersz, który jest dobrą radosną twórczością to o tym piszę. Powiem jeszcze raz - jesteś mistrzem radosnej twórczości, bo jest to autentyczne i dopasowane do odpowiedniego działu.

[Mchuszmer]

Tak, dopasowane i trafione wykonaniem w koncept - tym bardziej brawo za elastyczność, skoro udaje Ci się pisać z powodzeniem tak różne utwory, lżejsze i poważniejsze.
Dzięki, bo uśmiałem się, też z przekory wierszyka :-) Najlepsza ostatnia zwrotka. A ręce bolą i od pisania i od opadania pewnie.
Można było łatwo spaprać taki stylizowany tekst przerostem formy, ale tu oprócz groteskowej zabawy kiczem jest też ironiczna treść. Fajnie dobrana prosta forma z refrenem.
Tylko się machnął dodatkowy enter po pierwszej strofce.
Ahoj!

[tabakiera]

już poprawiam, kwestia wzroku dobrego inaczej.

Dzięki, Szmerze w Mchu.

Nie bolą od pisania - to radosna twórczość, taka nakolankowa.

[skaranie boskie]

Nie cierpię disco polo.
Cóż, kedy dzięki Tobie, przynajmniej literacki przyjdzie polubić...

[alchemik]

Wiesz, Dorotko, że nie cierpię disco polo. Rozmawialiśmy o tym kiedyś przypadkiem.
Literackiego również. Disco polo jest dla mnie, i jak widzę dla ciebie również, symbolem kiczu, tandety, a w przypadku literatury, symbolem grafomanii.
Twój wierszyk rytmem i sposobem zapisu świetnie je charakteryzuje, a jednak wyraźnie widać wprawną rękę poetki.
Rozśmieszyło mnie marudzenie barteczka i złośliwe przypisanie tobie działu Radosnej twórczości.
Wiele osób nie ma pojęcia, że to wcale nie taki prosty rodzaj poezji.
Nawet na Ósmym mało kto tu zagląda i recenzuje, jakby to było poniżej godności poety.
Ty, Dorotko, potrafisz poruszać się jednak w różnych formach, zupełnie od siebie odległych.

To dobry wiersz prześmiewczy.
Jurek