Frustracja

[jacek placek]

Frustracja


Mam trzy latka, trzy i pół,
umiem walnąć pięścią w stół.
Biegam co dzień do przedszkola
bo tam chodzi mała Ola.

Ola też ma trzy i pół –
niezły rozmiar, jak ten stół –
bardzo często bywa chora,
więc bawimy się w doktora.

Mam tam i kolegów dwóch –
fajne chłopy, że czuj duch!
Jak się z Olą chcą pobawić,
muszą browca wpierw postawić.

Mam trzy latka, trzy i pół…
Właśnie mnie dopada dół,
bo choć Ola dobrze ma się,
ja bym wolał panią Kasię…

[alchemik]

Ja bym wolał panią Kasię.
Ta dopiero na tym zna się.
Gdy mi wiąże sznurowadła,
ręką sięga gdzieś w zanadrze.

A, że ja akurat kucam,
to zaglądam pod spódnicę.
Pani chyba z domu biedna,
bo pod spodem majtek nie ma.

[skaranie boskie]

Fajny wierszyk, Jacku.
Podoba mi się, że cały utrzymałeś w konwencji wierszyka o trzyipółlatku, który pamiętam z przedszkola. Ta sztuka nie udała się Alchemikowi, który próbował dopisać skądinąd całkiem przemyślny ciąg dalszy.
Za trzy i pół!

[alchemik]

Ta sztuka nie udała się Alchemikowi, który próbował dopisać skądinąd całkiem przemyślny ciąg dalszy.

Czyżby?

[skaranie boskie]

Czyżby?

No tak, bo oryginał ma pierwsze dwuwersy w zwrotkach z rymem męskim, a twój dodatek z żeńskim, jak cała reszta wiersza. Jacek Placek utrzymał kowencję starego wierszyka:

Mam trzy latka trzy i pół
sięgam brodą ponad stół
do przedszkola chodzę z workiem
i z czerwonym muchomorkiem.

[Fałszerz komunikatów]

Cymes, rozpłynąłem się (ze śmiechu) nad tym tekstem

[Gorgiasz]

Rzeczywiście, bardzo zabawny i wspaniale napisany.