Koniec jest początkiem, Uroburos, czyli niekończący się wiersz

[pallas]

Najwyższy czas pozbyć się masek -
prawdziwym błaznom ludzkości je oddając -
bo Orion z Syriuszem biegną przez przestrzeń
za tropem pulsarów
na kres spojrzenia Hubble,
a ludzkość przekonana, że dotarli do Indii.

[Lucile]

a ludzkość przekonana, że dotarli do Indii -

dobrej sentencji nie nadgryzie ząb czasu
słowa, które nie potrafią iść per pedes,
poeta niesie w palankinie wiersza,
smakując egzotyczne nazwy: Rawalpindi -

nie ten kontynent w nomenklaturze
narobił sporego ambarasu

[Maciek.J]

nie ten kontynent w nomenklaturze
narobił sporego ambarasu
i tak cały świat to dziedzictwo
kolejnych naszych ludzkich pokoleń
grunt aby nauka nie poszła do lasu
i że nomenklatura to nazewnictwo
a nie ci, którzy wciąż na górze

[alchemik]

a nie ci którzy wciąż na górze
zwisają z szyją omotaną
sznurem gdy móżdżek w czaszce
uwięziony guzikiem z pętelką
tyle pozostało uwodzonym
na smyczy komunałów pod stopami
nie czując ziemi przekonani
że w niebie mylą bezdech
po ostatnim tchnieniu z natchnieniem

[pallas]

Po ostatnim tchnieniu z natchnieniem
powstała muza z muzeum
- szukając ostatnich Romanowów,
na kresach Syberii, gdzie lśnią srebrzyste kły.

[alchemik]

Na kresach Syberii, gdzie lśnią srebrzyste kły
przemarzniętych brzózek, a pod zmarzliną
pożółkłe ciosy mamutów, jak żółte kalendarze,
snują opowieści o włochatych przodkach,
przemierzających lodowiec, w kamieniu
krzeszących wiersze zbawiennego ognia Prometeja.
Tam zorza gra muzykę gwiazdy, by lód serca roztopić.

[Maciek.J]

Tam zorza gra muzykę gwiazdy, by lód serca roztopić.
wiersze w wiecznych lodach skute
drzewa milczą przeszłością zatrute
nad tajgą łzy przodków i chmury z których pokropić
nie chce deszcz uwięziony w mrozu brzemienia
drzewa na zawsze milczą
i nie dają już cienia

[pallas]

I nie dają już cienia
- żadne słowa -
o wschodzie i zachodzie...
Słoneczny dysk ostatni
wydał oddech
- cienistego żaru, smoka.

[Lucile]

cienistego żaru smoka
próżno szukać u stóp Wawelu
skusiła go kolumbijska koka
dał się ponieść tak jak wielu

a prawda jest taka -
wzgardzona przepiękna dziewoja
zawodzi - a miałam być twoja
twoja

[pallas]

twoja
nie ma
burza
mówi
kto słucha?
nikt
a tak nie wiele trzeba by
ją uszczęśliwić
pannę o wielu obliczach