był taki lajf

[alchemik]

I ja się uśmiechnąłem na to plumkanie.
Ale w końcu klimat ironii nadaje temu słowu nieoczekiwanej oryginalności.
Smutna ironia, która każe śmiać się z samotności.
Wiersz o samozaspokajaniu. Wyobcowaniu z życia. Samotności w ersatzu sieci, oferującej przynajmniej lajf.
Dla mnie, to bardzo ciekawe zestawienie romantyzmu, którym przesycona jest pierwsza część wiersza, z kontrapunktem radosnego plumkania, oddzielającym część na wskroś ironiczną ze smutną puentą przebudzenia ze snu i wkroczeniem w realność.

Wyrzuciłbym

pojawiły się w końcu zielone znaki
obecności

Wtedy

radosne plumkanie przebudziło
z tymczasowej drzemki

uzyskałoby mocniejszy akcent kontrapunktu.

Skaranie wyciągnął go z lamusa, i bardzo dobrze, choć ja sam miałem zajrzeć pod podany link i popełnić ten czyn.
Ale dobrze się stało, ze mogłem dodać swój komentarz.
Mam nadzieję, że ty też jesteś zadowolony. Bo wbrew temu, co napisałem refluksowi na czacie, ja nie oceniam według reguł TWA. Chyba że za kasę.

Pozdrawiam, Leszku
Jurek

[lczerwosz]

nie oceniam według reguł TWA. Chyba że za kasę.

Powiedz mi gdzie płacą. I ja polecę.

Ale dobrze się stało, ze mogłem dodać swój komentarz.

Bardzo dziękuję za Twoje odczytanie. 10/10. Właściwie dopiero teraz zaczynam rozumieć swój wiersz, wcześniej rolę grały emocje akcji, choć niby starałem się o podsumowanie. Widać rola czytelnika jest wcale nie mniej ważna, niż autora.
"pojawiły się w końcu zielone znaki obecnośc" to skype oczywiście i sygnalizacja, że oczekiwanie na relację, kontakt ma szanse powodzenia. Plumkanie to odgłos otrzymywanych komunikatów. Po prostu. Wolałbym nic już nie zmieniać, zwłaszcza, że to już staroć.

[alchemik]

Jasne, nie musisz nic zmieniać. Nie warto. Wiersz ma pewnie wartość sentymentalną.

A' propos zielonego znaczka Skype'a. Przenoszenie wszystkich dosłowności obrazów inspiracji do wiersza, jak wiesz, może ten wiersz zubażać zamiast wzbogacać.
Zawsze potrzeba odrobiny enigmy. Objęcia całości emocjonalnym skrótem myślowym.
Wiersz nie powinien być opisem rzeczywistości, tylko odzwierciedleniem wrażeń, które ta rzeczywistość wywołuje. Tobie to się udało w dużej części.

[Henryk VIII]

Są realia, jest plumkanie - jest git!

[em_]

Temat już wielokrotnie podejmowany.
Myślę, że mu podołałeś.
Nie nudzi,
chce się go czytać po raz kolejny.

[eka]

Czekanie przed ekranem i... przywalona ścianą ciszy nadzieja.
Smutny, narracyjny wiersz.