Pożycie rzeczy pospolitych

[Alek Osiński]

Oczywiście panie S, przyjemność i przykrość, stykają się czubkami
jak dwie połówki czasu, przesypując w siebie. Ktoś by pomyślał
– ciążenie, ktoś inny – trochę piasku. Dobrze odmierzone; a może
nawet piękno i dobro same w sobie, niby nieugięty ciąg myśli

nie zakładający obcych głosów. Cóż więcej można zrobić
niż zapamiętać każde słowo, mocniej zaufać ciału, żeby drwiło
z trucizny, drocząc się z ostatecznym argumentem.
Czysta forma zawsze jest nieco zawstydzona sobą, lecz skoro

tak bardzo uzależniliśmy się od niej - chapeau bas. Na czas świąt
zawieszone zostały wędrówki dusz i wszystko idzie utartym
szlakiem: płacz, śmiech, nawet trzecia osoba; wierzchołek trójkąta,
łączący proste linie, które tak lekkomyślnie po sobie zostawiamy.

[eka]

Wszystko, oczywiście łącznie z tropem inicjału, kieruje moją interpretację do dialogu peela z Bruno Schultzem, a nawet konkretnie do Sanatorium pod klepsydrą, bo w pierwszej części wiersza właśnie odmierzanie, piasek, czas...
Jest nad czym się zadumać, no i smutnieć.

[Marcin Sztelak]

Bardzo refleksyjny wiersz i dla mnie niezmiernie smutny, ale w końcu wszystko idzie utartym szlakiem, zaczynamy i kończymy łzami...

Pozdrawiam.

[ajw]

Warto przystanąć i pomyśleć nad Twoimi słowami. Podoba mi się całość, a w szczególności puenta.
Pozdrawiam

[Alek Osiński]

Akurat nie Bruno Schultza miałem na myśli, ale ciekawy trop

zaczynamy i kończymy łzami...

Czasem łzami, czasem śmiechem, pytanie tylko czy właściwie
możemy coś zacząć albo skończyć?

Dziękuję za komentarze

[eka]

Akurat nie Bruno Schultza miałem na myśli, ale ciekawy trop

Oczywiście nie wyjaśnisz kogo miałeś?

[Mms]

Witaj Alku!
Bardzo obrazowy wiersz z przesłaniem uniwersalnym i ponadczasowym . Pan S. - ktokolwiek z nas
Dla mnie wiersz nie kończy się smutkiem. Te proste przechodzące przez wierzchołek trójkąta nie zatrzymują się, wiodą dalej w nieskończone perspektywy.
Pozdrawiam i dziękuję, że zaglądasz do moich wierszyków.
Małgosia

[em_]

Świetne

[Henryk VIII]

Witaj,
wiersz jest genialny - wielki mój ukłon królewski. Na takie wiersze się czeka jak na szlachetne wino
Piszesz:" które tak lekkomyślnie po sobie zostawiamy."
Ja myślę, że lepiej byłoby:
"
które tak lekkomyślnie zostawiamy
po sobie"
- ale to tylko dygresja, a raczej cień dygresji - w sumie bez większego znaczenia.Twój tekst - jeden z najlepszych czytanych ostatnio przeze mnie ! Szacun!
h8

[Alek Osiński]

Oczywiście nie wyjaśnisz kogo miałeś?

Czemu nie Ewo , próbowałem się tutaj borykać z kilkoma
sokratejskimi zagadnieniami, no i nawiązać "twórczo"
to sokratejskiego dialogu...

to znaczy mniej więcej

Dialog sokratejski* jest uniwersalnym sposobem modyfikowania nie mających oparcia w faktach przekonań, które są przyczyną rozmaitych problemów emocjonalnych i behawioralnych. Metoda, choć trudna, jest stosowana w psychoterapii. Polega na zadawaniu odpowiednich pytań, które pomagają odkryć informacje i znaczenia, które są dla nas niedostępne.



Małgosiu, Em - Dzięki

Wasza Miłość, padam do stóp, za tak przychylną opinię