Oniryk

[Marcin Sztelak]

Przyprawiam samotność na jednorazowym
talerzu – kolacja bez świec.
Albo śniadanie, skoro koguty zza ściany
ogłaszają świt.

Może nowej ery, ewentualnie zamglony,
poprzetykany strzępami zapomnianych
imion kochanek.
Z epoki uniesień i wyżów.

Dziś spadki, ale za to można by śnić
całymi dniami. Nawet bez rozbierania
wróżb.

Jednak zbieracze snów mają inne zadanie,
skupując na kilogramy każdą noc.
Wyprzedany do cna wznoszę kolejny kubek kawy,
toast za kłamstwa.

Rzucane nad ranem, z ust do ust.

[eka]

Piękne przerzutnie między strofami, jestem pod wrażeniem, Marcin.
Tym razem onirycznie ale w pełni świadomie o zmęczeniu... słowami.
Już w międzywojniu nad tym biedził się Schultz, Leśmian, Witkacy, Gombrowicz.
Może trzeba je "zmusić" do kreacji innych światów?
Gorzki, mądry wiersz.

[Koleś]

Bardzo ładnie. Pięknie zwersyfikowany wiersz, cudnie porozkładane akcenty i smakowite przerzutnie. Troszkę razi ten "jednorazowy talerz", ale całość robi świetne wrażenie, chociaż przemyślenia mało odkrywcze, to czyta się z przyjemnością i bez zażenowania.
Marcinie, zawsze szanowałem Twój warsztat, tutaj udowadniasz, że można napisać oryginalnie i z pazurem na (niby) wyeksploatowany już temat. Bardzo dobry wiersz.
Pozdrawiam.

[Eärendil]

Bardzo mi się podoba ten wiersz. Fajne przerzutnie

[Alga]

W 100% przenika. Jest gorzki jak kawa, pozostawia gorycz na języku, na wargach.
Oprócz pozytywów na temat budowy ja wyróżniłabym metaforykę. Niezwykle podobają mi się zbieracze snów, rozbieranie wróżb.
A przenika, ponieważ mam u siebie nieco tekstów pod wspólnym mianem "Oniry", a w jednym z nich "wywabiacz snów nie wystarczy by ponieść brzmienie".

Pozdrawiam

[ajw]

Jest w tym wierszu odrobina dziegciu, ale podana w elegancki sposób (mimo, ze talerze jednorazowe) Dobra stylistyka, fajne metafory. Podoba się