Przebacz ostatnie, wrogie zapomnienie.

[meandra]

ale ja tak właśnie odczytałam te wersy.
uważam, że czytelnik powiąże sobie te fakty bez problemu.
niepotrzebnie dopowiedziałaś.
nie widzę sensu i w tym wypadku zdania nie zmienię.

[Gloinnen]

Ok, dzięki

[skaranie boskie]

Właściwie mógłbym spokojnie przepisać komentarz, jaki napisałem przed chwilą do innego utworu.
Spróbuję jednak coś dołożyć.
Z jednej strony to dobrze, że wyszłaś z tematyki starożytnej fantastyki, skrzatów, demonów i strzyg, z drugiej szkoda, że trafiłaś z deszczu pod rynnę. Teraz piszesz o cierpieniach nieszczęsnej kochanki. Nie wiem co lepsze.
Fakt, doskonalisz formę z wiersza na wiersz i to może usprawiedliwiać upór, z jakim trwasz w tej tematyce.
Problem w tym, że ja się o formie wypowiadać nie powinienem, gdyż się na niej ani w ząb nie znam. W przypadku wierszy wolnych mogę podyskutować wyłącznie o ich zawartości. A ta mi się powoli przejada.

[Alek Osiński]

wrastam w spadanie
Narażę się Ewie, ale mi ta metafora akurat się podoba
Bez trudu mogę to sobie wyobrazić.
Nawet potocznie mówi się o korzeniach w odniesieniu do człowieka.
Korzenie się ma albo nie ma, utraciło się lub poszukuje,
zresztą wrastać można nie tylko korzeniami, to istnieje nawet
w świecie roślin, są rośliny ich pozbawione
oraz takie, które składają się z samego korzenia.
W tym kontekście jest to także logiczne.

Pozdrawiam

[Gloinnen]

wyszłaś z tematyki starożytnej fantastyki, skrzatów, demonów i strzyg,

Gdzie ja pisałam, pokaż, o strzygach i skrzatach?

Al, dziękuję. Cieszę się, że uchwyciłeś sens i zamysł tej metafory

Glo.

[skaranie boskie]

Pisałaś.
Jeszcze zanim założyliśmy ósme piętro.
Zapewne zaraz zrobisz mi wykład o wyższości świąt bożego narodzenia nad świętami wielkanocy, ale i tak dla mnie wszystkie baśniowe stwory, nieważne jak je zwał - gnomy, strzygi, elfy, czy krasnoludki - to starożytna fantastyka. Coś, czego nie ma i nigdy nie było, nie ma więc sensu spieranie się o nazwy.

[Gloinnen]

strzygi, elfy

Strzygi to istoty pochodzące z demonologii słowiańskiej, upiory.

Elfy zaś pochodzą z mitologii germańskiej i nie są ani demonami, ani upiorami.

To tak gwoli wyjaśnienia, bo jednak - niezależnie od tego, czy wrzucasz te istoty do jednego wora, czy nie - warto jednak znać różnicę, bo ma to wpływ na tematykę utworu. Czym innym jest wiersz o upiorach, czy innym o istotach posiadających boski status. Zakładając nawet, że religie i wierzenia są totalną bzdurą, co zapewne za chwilę powiesz, to jednak warto o pewnych różnicach wiedzieć, aby prawidłowo odczytywać kulturowe kody i znaczniki.

[skaranie boskie]

nie są ani demonami, ani upiorami.

Jasne, że nie są.
Nie mogą być, bo nie istnieją.
Są wytworem baśniopisarzy i twórców legend.
Podobnie jak wspomniane przeze mnie strzygi i skrzaty.
To postaci wymyślone od początku do końca przez ludzi. Dlatego jest mi obojętne, o których opowiada legenda, albo twój wiersz. Jedno i drugie traktuję jak baśń.
Pisząc zaś o "skrzatach, demonach i strzygach", wyraziłem ogólny temat nieprawdziwych stworów.
Mogę dodać "o elfach".

[Gloinnen]

Po prostu z każdym z tych stworzeń wiąże się określona symbolika, określone treści kulturowe. Warto je znać, bo wtedy odczyt wiersza, w którym się pojawiają, jest i łatwiejszy i pełniejszy. Ale to już nie mój problem.

Pozdrawiam elfio


Glo.