Żniwo wielkie

[Mms]

Płaczę, tylko nie wiem, czy dlatego, że koleżanki już nad morzem, czy dlatego, że przysłały kartkę ze współczuciem. Ja u dziadków na żniwach. Kosy wyklepane. Zboże. Plon. Ziemia odetchnęła. Wykonała zadanie. Idę za kosiarzem. Nachylam się nad ziemią. Naręcza zebranego pokosu nie ciążą. A może to przez ten oddech skracający odległość miedzy nami a tymi co byli. Wstydliwy bo patetyczny pot i krew, z moimi łzami, dyskretnie w ściernisku schowane. Każdy snopek nie za gruby i nie za cienki, jak cząstka kolejnych wieków; jak ofiara za kogoś zamknięta powrósłem. A może to przez moje problemy. Czy zdam egzamin poprawkowy z historii ? Przy układaniu kopek wydaje się to mniej istotne; czapkosnopki nałożone, niczym czapki niewidki. Dziadek błogosławi znakiem krzyża. Równe rzędy błogosławią ciszę. Płaczę. Nad koleżankami. Nie rozumieją, dlaczego ja - zamiast kombajnu. Życzę im słońca. Jutra bezchmurnego z niebem bez nalotów. Niosę w sobie nowy zasiew.


https://www.youtube.com/watch?v=Vds-ZG7eaWc

[eka]

Bardzo metaforyczne mini. Współczesność jako przykrywka dla odwiecznego żniwa. Życie i ta śmierć - jako konieczność.
Oswajanie trudu, przedwczesna dojrzałość a niefrasobliwość życia rówieśników.
Pisanie z dwóch rzutów: indywidualnego i ogólnoludzkiego.

[karolek]

Ciekawe. Racja, że można rozpatrywać dosłownie jak i metaforycznie.
Ludzie potrafią jedynie oceniać innych, głównie na podstawie plotek,
a to, co przeszliśmy, znamy tylko my sami i zabierzemy to ze sobą
też sami.
Można mówić, można opowiadać,
ale słowa mało co oddają.

Pozdrawiam

[skaranie boskie]

Właściwie już nic dodać do opinii przedmówców.
Pamiętam, że napisalaś wiersz o bardzo podobnej tematyce. Wtedy wytknąłem Ci niedociągnięcia, zamiast poszukać przekazu. Myślę, że teraz już nie muszę.

[Mms]

Dziękuję Eka, karolek i skaranie za zaglądniecie i komentarze.
Są dla mnie bardzo cenne. Pozdrawiam serdecznie

[lczerwosz]

Nie wiedziałem, że są jeszcze na świecie ludzie, młodzi ludzie, nie wiem, jak to napisać, co nie są jak te koleżanki. I chociaż koleżanki i kombajny są niewątpliwie potrzebne, to prawdziwe wartości odkrywają się w postawach. Te mogą być potrzebne, gdy zmieni się niebo. Może i koleżanki pojmą, co trzeba, a może jeszcze dalej wyjadą. Oby nie trzeba tego sprawdzać. Egzamin z historii zdałaś niewątpliwie najlepiej, jak można.

Co do piosenki to wolę wykonanie: https://www.youtube.com/watch?v=Vds-ZG7eaWc

Dziadek błogosławi zamkiem krzyża.

czy nie znakiem?

[Henryk VIII]

Witaj! -
wstępuję w Twoją prozę jako w metaforę o śmierci. Jedynie ostatniego Twojego zdania, przyznaję, że nie rozumiem: czy jest to życiodajny, czy też odwrotnie - "zasiew"?
W ramach podziękowania za Twój tekst, przepraszając Cię, równocześnie, że to czynię - ale tak mi się nasunęło..., przesyłam Ci kawałek mojego starego wiersza - wraz z

"Jeszcze palą ogniska – słuchaj!, drewno trzeszczy,
Z paleniska frunęła iskra – może teraz
Wydłubują patykiem jabłko z pstrego żaru,
Który lecąc w powietrzu nie wie, że umiera…

Idzie kosiarz i kosę przeciąga osełką,
Dym się wznosi i kręci sinawą spiralą:
Spójrz!, puszczają na wodę wianki zdjęte z czoła –
Skwierczą żebra wieczoru, kiedy ognie palą…"

Pozdrawiam z przyjaźnią!
h8

Dodano -- 06 sie 2016, 18:56 --

p.s
Hmm.. właściwie to nie mam pewności, czy należy to pisać, ale Ci dopiszę. Wiem, ze istnieje " kilka den" tego utworu, to bardzo jest wyczuwalne, zresztą ilustruje to utwór, kt.jest zamieszczony.

[Mms]

Witaj lczerwosz !

Bardzo dziękuję za komentarz.
Link podmieniłam - to wykonanie faktycznie lepsze.

Witaj Henryku!

Dziękuję za ponowne odwiedziny.
Tym bardziej, że przyszedłeś z cudnym prezentem. Miło mi.

Jeśli chodzi o Twoje pytanie...
Procesy rodzenia się na nowo i umierania przenikają się niezmiennie.
One wymagają walki, trudu, potu.
Dotyczą przyrody. Dotyczą i nas.
Jesteśmy, jak ziemia, która rodzi. Oby obficie.
Ale też, jak jak żeńcy, którzy zbierają plony.
Jesteśmy siewcami - oby Dobrego.

Pozdrawiam serdecznie