spopielenie

[coobus]

gdy przyjdziesz
rozbierzesz mnie ze słabości i niezdecydowania
nagą ułożysz na stosie

przeczuwając niepewność płomieni
własny ogień przemycę w sobie
oddana ołtarzom przymknę powieki
kapłanką będąc i ofiarą

tej świątyni nie oddano we władanie przepowiedniom
ani wydumanej mądrości
tylko ciału skazanemu za grzech
dożywotnim wyrokiem bez możliwości odwołania

zaczekaj aż dopali się wstyd
wystudzonego popiołu nie rozsypuj
uczynię go relikwią
w naczyniu opróżnionym z bezdechu i krzyku
schowam za szkłem przezroczystych godzin
których mi nie brakuje

dopiero wtedy przyjrzę się tak naprawdę
swojej dotąd słabości
swojemu do niedawna niezdecydowaniu

wszystkim innym popiołom tego świata

[Henryk VIII]

Bardzo metaforycznie. To wiersz mający nie tylko drugie, ale i trzecie, czwarte dno...
Piszesz:" tej świątyni nie oddano we władanie przepowiedniom
ani wydumanej mądrości
tylko ciału skazanemu za grzech
dożywotnim wyrokiem bez możliwości odwołania"

Mądry tekst - i prawdziwy...

h8

[Marcin Sztelak]

Bardzo mądry i głęboki tekst. Brawo.

Pozdrawiam.

[anastazja]

zaczekaj aż dopali się wstyd
wystudzonego popiołu nie rozsypuj
uczynię go relikwią

spośród wielu pięknych słów, wybrałam te - uczta duszy, bez dwóch zdań.
Pozdrawiam.

[żakote]

Jestem zachwycony wierszem.
Piękna poezja.

[eka]

przeczuwając niepewność płomieni
własny ogień przemycę w sobie

Dobre to!
W liryce roli, niełatwej przecież, interesująco poprowadzone wersy.

[Mms]

Za komentarz niech posłuży wierszyk, który napisałam niedawno:


W krainie


przejdę przez
ogień

życia
starego nie cofnę
nowego pragnę goręcej

będę widział
nagość swoją

ale i cząstkę
najlepszą

Boga czekającego


Pozdrawiam serdecznie
Małgosia

[coobus]

Mms - dziękuję za wiersz, Małgosiu

wszystkim komentującym dziękuję za czytanie, poświęcony czas, i życzliwe spojrzenie na wiersz

[elka]

Uwielbiam takie pisanie, taką poezję... dziękuję Coby.

Pozdrawiam.elka.

[Ania Ostrowska]

dołączam do zachwytów poprzedników; i mnie bardzo się podoba Twój wiersz. Słabość i niezdecydowanie stanowią tu piękną klamrę, jak się chwilę zastanowić, istotnie, można w nich upatrywać przyczyny większości ludzkich niespełnień.
Jedyne sformułowanie, które mi trochę zgrzyta przy czytaniu, to "tak naprawdę" w końcowej części, gdyż trąci kolokwializmem. Rozumiem sens i potrzebę użycia, ale wobec bardzo starannego języka w całym wierszu, w jakiś sposób mi to nie pasuje.
Pozdrawiam