Powrót

[Alicja Jonasz]

Wracała. Adam miał po nią wyjechać na dworzec. Zupełnie jak za studenckich czasów, pomyślała, tylko tym razem nie będzie margerytek ani namiętnych pocałunków. Spojrzała na zegarek, jedyny prezent od Adama, który zabrała do nowego świata. Dochodziła właśnie trzynasta, kiedy pociąg wtoczył się na peron. Kiedyś to miejsce tętniło życiem, dziś dworzec zionął pustką. Przy wejściu do poczekalni stał Adam. Nic się nie zmienił, przystojny brunet, za którym oglądały się wszystkie dziewczyny w mieście. Czemu oświadczył się akurat jej? Ich małżeństwo od początku było skazane na porażkę, mimo to zgodziła się za niego wyjść. Nie kochała Adama, on za to szalał za nią, ale czy to teraz ważne... Wracała po latach, nie dla niego, nie dla tej garstki wspomnień.
- Cześć, Weronika. Wyglądasz jak zawsze pięknie... - powiedział, sięgając po jej bagaż.
Nie cierpiała tych farmazonów i Adam doskonale o tym wiedział. Prawienie komplementów uważała za puste i bezcelowe, zwłaszcza gdy mówił je każdej spotkanej kobiecie. Po co jednak wracać do przeszłości, zwłaszcza teraz.
- Nie musiałeś po mnie wyjeżdżać na dworzec, znam drogę do sądu. Autobusy przecież kursują - bąknęła i usadowiła się na przednim siedzeniu opla.
Adam milczał. Lekko przekręcił kluczyk w stacyjce, silnik zawarczał, a z głośników popłynęła muzyka. To do niego podobne, sentymentalny głupek, pomyślała zirytowana, wsłuchując się w słowa dobrze znanej piosenki.
- Masz kogoś? - zapytała jakby mimochodem, a gdy nie odpowiedział, drążyła dalej: - Dlaczego pytam? Oj, nie myśl sobie nie wiadomo czego... Po prostu zaskoczyłeś mnie! Przez tyle lat nie zgadzałeś się na rozwód, a tu nagle taka zmiana. Pomyślałam, że w grę wchodzi jakaś kobieta... Mam rację, jest ktoś? To coś poważnego, tak?
Cisza. Nawet na nią nie spojrzał, tylko mocniej nacisnął pedał gazu. Poczuła, że przyspieszają. O tej godzinie na drodze pustki, tylko od czasu do czasu przemykał obok nich tir. Zawsze bała się tych kolosów, ale od początku był z niej marny kierowca. Zazwyczaj prowadził Adam.
- Rozumiem, nie moja sprawa... - szepnęła, starając się zdusić w sobie wzbierającą złość.
Dupek, jak mogłam za niego wyjść, pomyślała. Nie różnił się niczym od innych mężczyzn. Przez pewien czas łudziła się, że własnie przy nim odnajdzie upragniony spokój, tymczasem Adam chciał czegoś więcej. Nie była gotowa na macierzyństwo, nigdy nie będzie...
Zza zakrętu wyłoniła się kolejna ciężarówka z naczepą.
- Zawsze kochałem ciebie, Weroniko. Nie ma nikogo innego... - Głos mężczyzny brzmiał jakoś dziwnie.
Tylko na chwilę oderwała wzrok od pędzącego w ich kierunku tira. Adam był blady, ale spokojny.
- Nigdy nie będzie... - powtórzył, jakby czytał w jej myślach. - Nigdy...
Nagłe szarpnięcie, pisk opon i huk. Poczuła, jak jakaś ogromna siła wyrywa ją do przodu. Chciała jeszcze krzyknąć, zaprotestować, ale jej usta już się nie poruszyły.

[Gorgiasz]

Czepiać się jakby nie ma do czego, zgrabnie napisane, dobra kompozycja. Ale... nie jest to autentyczne. To się wyczuwa. Z drugiej strony nie może być, ponieważ trudno przeżyć i opisać własną śmierć. Wielu próbowało. Z różnym skutkiem, ale tym razem za dobrze nie wyszło. Motywacja, relacje między bohaterami, przebieg wydarzeń i sam moment kulminacyjny, wydają się być przedstawione w sposób nazbyt uproszczony i schematyczny.

[Alicja Jonasz]

Gorgiaszu, dziękuję za komentarz:) uproszczenia i schematyzm zastosowałam celowo, ale nie ukrywam, że miałam ochotę rozwinąć to w coś dłuższego:)

[elka]

miałam ochotę rozwinąć to w coś dłuższego:)

Całe szczęście, że tego nie zrobiłaś. Tak jest dobrze. Zostawiłaś trochę miejsca na wątpliwości, postawiłaś znaki zapytania, żeby czytelnik sam dopisał sobie ciąg dalszy. Moja wyobraźnia już działa, już szuka odpowiedzi, dlaczego...

Pozdrawiam.elka.

[Alicja Jonasz]

Elka:)

[elka]

Elka:)

?

[Alicja Jonasz]

Nic:) Po prostu lubię to imię w takiej formie i szepczę je sobie bez żadnych ozdobników:) Dziękuję za opinię na temat tekstu, tę pierwotną i tę w formie zmienionej:kwiat:

[elka]

Pierwotna, gdzieś mi uciekła, ale dogoniłam i dokończyłam. Na szczęście.

[karolek]

Akurat ten twój utwór mi się podoba, nawet czuje się napięcie. Miniatury dobrze ci idą. Przy dłuższych tekstach zbytnio kombinujesz, a potem zaplątujesz się, tracąc ciągłość i koncept, ale tu jest nieźle.

[Alicja Jonasz]

Dziękuję, Karolku:) Miałam nadzieję na to napięcie między bohaterami, skoro piszesz, że je wyczułeś w tekście, to pewnie udało mi się (w części) je wybudować. Z dłuższych tekstów nie zrezygnuję, coś czuję, że właśnie tędy moja droga:)