Stan wojenny

[elka]

Alicjo, czym Ty się tak zszokowałaś?

[skaranie boskie]

przyszłam tutaj pisząc, że chciałabym się dowiedzieć, czy to moje pisanie ma jakiś sens i że liczę, że tutaj się dowiem. Prawda jest jednak taka, że nadal nie wiem...

A czy myślisz, że ja wiem więcej o swoim?
Czasami dostaję pod utworem jeden komentarz.
Wiesz, co wtedy odpisuję?
Taki oto cyatat wklejam:

Póki świecą światła rampy
i pozostał jeden widz,
to do szczęścia nie potrzeba nic.
(Agnieszka Osiecka - "Cyrk nocą")

Jeśli ktoś czyta twoje utwory, jeśli chce pod nimi coś napisać, to znaczy, że ten jeden widz pozostał.

[elka]

A czy myślisz, że ja wiem więcej o swoim?

Skaranie, Ty pięknie piszesz, nikt tego nie zaneguje... nie da się przyrównać amatorki do poety, ale dziękuję Ci serdecznie za słowa otuchy.

Pozdrawiam.elka.

[lczerwosz]

nie da się przyrównać amatorki do poety,

Otóż da się. Są teksty lepsze i gorsze. Be dwóch zdań. Wiadomo. Jedni piszą lepiej a inni gorzej. Ale podobne są emocje związane z twórczością, zapał, przeżywanie zarówno samego utworu po jego powstaniu, oczekiwanie na odbiorców, jak i przed napisaniem. Te, które prowokują, zmuszają do pisania.

[elka]

Uważasz, że amator potrafi napisać jak poeta, a poeta jak amator?

Nie zgodzę się z tym. Poeta, ma opanowany warsztat. Amator może co najwyżej się zbliżyć, ale do oryginału i tak mu daleko. Różnice widać gołym okiem, przy czytaniu.

[Gloinnen]

Nie wiem. Może ciężko. Ale czy trzeba koniecznie nim być?
Pozwól, że zacytuję tu C. K. Norwida:

Jestże się poetą, czyli raczej tylko bywa się?
(Bransoletka)

Ja wybieram to drugie. Wystarczy, by poczuć magię poezji, za mało zaś, by zdążyło być ciężko. I Tobie tego samego życzę.

W kwestii rozróżnienia poety od amatora - nie znalazłabym lepszego i mądrzejszego podsumowania. Poetą bywa się w momencie kontaktu z furor divinus. Poza tym, można być tramwajarzem, telemarketerem, albo konserwatorem powierzchni poziomych.

Te wszystkie dyskusje o tym, jak to autorzy są gnębieni na forach - generalnie mnie śmieszą. Myślę, że każdy, kto decyduje się na wystawianie swoich tekstów na widok publiczny, powinien mieć na względzie wszelkiego rodzaju zjawiska społeczne, które rządzą życiem stadnym. W każdej grupie znajdzie się - na przykład - Etatowy Mentor, Etatowy Lizus, Etatowy Złośliwiec, Etatowy Wyśmiewacz, Etatowy Nudziarz, Etatowy Konformista, Etatowy Buntownik, etc...

Oznacza to, że publikujący musi stać się świadomy ludzkich przywar, słabości, wie, jaki świat bywa okrutny, i jak ułomna okazuje się zazwyczaj natura człowieka. Wtedy jego oczekiwania przestają być nieadekwatnie wygórowane w stosunku do realiów, dzięki czemu łatwiej jest oddzielić ziarno od plew, cenny komentarz od pustej pochwały bądź bezwartościowej krytyki.

Poczucie frustracji bierze się bowiem z tego, że zbyt wiele oczekuje się od ludzi, którzy są tylko ludźmi. Wtedy przegapia się drobne okruchy, które mogą być kamieniami węgielnymi. A takie trafiają się także i w komentarzach, które całkowicie mijają się z naszą własną wizją (dotyczącą samego utworu bądź prognozowanych z góry recenzji).

Tym bardziej należy się wyzbyć przeświadczenia, że "mi się należy". Ja, Autor, wkleiłem swoje "dzieuo", więc inni zobowiązani są (nie wiadomo przez kogo i na jakiej zasadzie) napisać o nim wzniosłe i najlepiej pochlebne elaboraty (bo jak nie, to strzelę focha i napiszę, że forum jest be i ludzie na nim też są be, albo zacznę wołać "Bagnet na broń!"). A tymczasem nic Autorowi się nie należy. Zarówno przeczytanie jakiegokolwiek tekstu, jak i pozostawienie pod nim komentarza, to dobra wola odbiorcy. Czasem "zła", ale to skrajne przypadki. Tak czy inaczej, ktoś poświęcił swój czas, ktoś wykazał jakieś zainteresowanie. I na tym należy się skupiać.

Słowem - chyba najlepszą opcją byłoby zaprzestanie życia wyobrażeniami o forum idealnym, krytykach idealnych i komentatorach bez skazy, a szukać pozytywów w tym, co jest nam dane tu i teraz. Pod tym, konkretnym tekstem, od tych, konkretnych osób.

[elka]

Słowem - chyba najlepszą opcją byłoby zaprzestanie życia wyobrażeniami o forum idealnym, krytykach idealnych i komentatorach bez skazy, a szukać pozytywów w tym, co jest nam dane tu i teraz. Pod tym, konkretnym tekstem, od tych, konkretnych osób.

Masz rację, jestem idealistką. Może to największy mój błąd, bo męczę siebie i innych...

Dziękuję Glo, że mi to uświadomiłaś i przepraszam wszystkich za to całe zamieszanie.

Pozdrawiam.elka.

[refluks]

Przestań już biadolić i bierz się, maupo, za pisanie.
I prozą!

Co wchodzę w Nieprzeczytane posty prawie same wiersze. Jeszcze jeden i odwiozą mnie do Tworek!

[elka]

-*Refluks, na mnie za bardzo nie licz. Nie lubię prozy, tzn. pisać nie lubię, za to chętnie czytam.

Pozdrawiam.elka.

[lczerwosz]

Uważasz, że amator potrafi napisać jak poeta, a poeta jak amator?

Nie zgodzę się z tym.

No właśnie zrozumiałaś w 100% odwrotnie niż napisałem.
Otóż ja nie napisałem tego, z czym się nie zgadzasz. Zatem polemizujesz z własnym odczytaniem mojego komentarza. Proszę, dokładniej czytaj, może mniej będzie niezgodności.
Powtórzę zatem.
1. Da się przyrównać amatorki do poety. Jedni piszą lepiej a inni gorzej. Są teksty lepsze i gorsze.
2. Podobne są emocje związane z twórczością, zapał, przeżywanie zarówno samego utworu po jego powstaniu, oczekiwanie na odbiorców, jak i przed napisaniem.