Mamidło

[biegnąca po fali]

Na środku pokoju, w połowie drogi między szybą
a szkłem, wyrosła śliwa. Pewnie z pestki wyplutej
przypadkiem, gdy podczas wędrówek po suficie
potknęłam się o żyrandol albo muchę.

Tragedii nie ma. Jest za to drzewo i teraz to na nim wieszam
wszystkie psy i koty, te drugie rzadziej,
z wyczuciem dobierając gałąź do gabarytów ofiary.

Zdarzają się też sznury z grubo plecionych pajęczyn.
Wilgotne poszewki i wiersze z wydłubanymi oczami, czekające
na pierwszy lepszy przeciąg, by wydostać się na świat,
wyciągnąć brudy spod podłogi, tapet i drzwi
ukrytych za szafą.

[eka]

Złe mamidło, druga cząstka porażą obojętnością podmiotu. Świetnie pokazany w metaforach czas uwięzienia w krzywdach, wewnętrznej izolacji, przekłamaniach.
Mocny, prawie rozliczeniowy tekst.

[AS...]

niesamowity wiersz;
teraz mogę to powiedzieć
z czystym sumieniem

[biegnąca po fali]

Oj tam, oj tam... Dzięki komu?
Pozdrawiam

[AS...]

na imieniny dostaniesz ode mnie kropidło
i święconą wodę
do wypędzania diabłów
które tkwią w szczegółach;
apage satanas

mam nadzieję,
że nie przerażają Cię egzorcyści

[biegnąca po fali]

"Ja niczego się nie boję..."

PS.
A do imienin tak daleko... Wcześniej mam urodziny (jakby co)

[Ania Ostrowska]

Nie umiem wytłumaczyć dlaczego, ale jakoś szczególnie ujęło mnie w wierszu, że wyrosła śliwa. Nie jabłoń, nie grusza, ale właśnie śliwa. Pamiętam z dzieciństwa ogród, w którym latem gałęzie starej śliwy trzeba było podpierać rozwidlonymi na końcach tyczkami, tak były ciężkie od owoców. W Twoim wierszu przygniata je znacznie więcej. Bardzo intensywnie czuć w wierszu duchotę, stęchły zapach zastarzałej wilgoci, dawno nie wietrzonego pomieszczenia. Doskonale udało Ci się pokazać, jakie to trujące środowisko.

[AS...]

no i mam zagwozdkę, bo typowałem Cię na gwiazdozbiory wiosenne;
do Skorpionicy za daleko, a do Panny nie całkiem pasujesz...

[biegnąca po fali]

Waga.

[Marcin Sztelak]

Doskonały wiersz, może i z dreszczykiem ale dobry dreszczyk nie jest zły.

Pozdrawiam.