Caligo

[Gloinnen]

Drzewa w mrok wyciągają zmarznięte kikuty,
widma toczą po drogach wołanie o pomoc.
Noc się nigdy nie spieszy; nim brzask ją rozkruszy,
będzie długo krążyła nad ziemią skuloną.
Każda rzecz własnym cieniem przybita do świata,
w bezlitosnej niewoli, choć niebyt wciąż wzywa.
Tylko myśl chyłkiem czmycha, by wieczność poznawać,
przez portale otwarte w przestrzeni dla pytań.
Po pamięci się snuje milczący korowód
wypłowiałych sylwetek, wydarzeń i mrzonek.
Każda skrucha daremna, bo nie ma powrotu
do minionej lekkości. Za późno na spowiedź.

Powiadają naiwni, że czas leczy rany,
lecz gdy te zbyt głębokie – i on jest bezradny.


____________________
Glo.

[e_14scie]

o mamo
teraz urodziłaś takie cudo, czy z zapasów?

piękny wiersz, Glo. Piękny...

[Gloinnen]

No nie przesadzajmy.
To świeżynka.



Dziękuję ślicznie...

Glo.

[e_14scie]

No nie przesadzajmy.

dlaczego mam przesadzać? Naprawdę zrobił takie wrażenie, że czytam go kolejny raz i będę wracać

[Gloinnen]

Bo mnie peszą takie entuzjastyczne pochwały. Ale cieszę się... Dziękuję.



Glo.

[Miladora]

Biorę bez czepialstwa.

[Abi]

pomijając ze dwa entery,
które miałabym gdzie zakwaterować,
mieszczę się w Twoich wersach, Glo

ciumki
A.

[Gloinnen]

Chodzi o podział wiersza na strofy? Raczej nie. To miało być coś na kształt sonetu angielskiego, więc stąd taki a nie inny układ wersyfikacyjny.

Dzięki

Glo.

[Abi]

w takim układzie,
inny hotel będzie mi wygodniejszy...

A.

[Nicol]

hmmmm - zdradź skąd masz takie fajne poloty ...?