Speculum

[Gloinnen]

Żałosny dramat, sny nieskładne,
naiwnie wpadłam zimie w szpony.
Czas śmiechem dłonie wściekle szarpie,
wśród lepkich zwidów – każdej nocy.

Za jedno słowo – wieczna kara;
labirynt rzeczy oraz zdarzeń.
I coraz szybciej lont się spala,
I coraz ciaśniej w tej pułapce.

Łzy drążą otchłań za otchłanią.
Z zegarów ścieka zgrzyt przeklęty,
rozrywa uszy. Biegnij za mną.
Tak syczy diabeł, szczerząc zęby.

Skończony spektakl. Tylko ciemność
porasta rany słoną pleśnią.

Wersja II

Żałosny dramat, sny nieskładne,
naiwnie wpadłam zimie w szpony.
Czas śmiechem dłonie ostro szarpie,
a to się dzieje – każdej nocy.

Za jedno słowo – wieczna kara;
labirynt rzeczy oraz zdarzeń.
I coraz szybciej lont się spala,
I coraz ciaśniej w tej pułapce.

Łzy drążą otchłań niezbadaną.
Z zegarów płynie syk przeklęty,
rozrywa uszy. Biegnij za mną.
Tak kusi diabeł, szczerząc zęby.

Skończony spektakl, tylko ciemność
porasta rany słoną pleśnią.

____________________
Glo.

[Miladora]

Dwie pierwsze zwrotki - rymy niedokładne. Reszta rymów bardziej dopasowana, płynniejsza.
Gdyby przekaz zmierzał do optymistycznego finału, to taki zabieg podkreślałby go. Ale nie zmierza.
Nie znaczy to, żebym domagała się przebudowania tych końcowych zwrotek. Można najwyżej trochę dopasować pierwsze, chociaż akurat są one dobrym odzwierciedleniem tego "szarpania".

Zastanawiam się, Glo, czy zauważyłaś u siebie bardzo częste posługiwanie się podobnymi środkami - wściekle, szarpie, zwidy, zgrzyty, otchłanie itp. Jakbyś powracała wciąż do romantyzmu.
Wiem, wiem, gdy coś szarpie duszę, to takie słowa same się nasuwają. Ale czy szarpie ciągle tak samo?

Ale wiersz odczuwa się, bo każdy w zasadzie ma jakąś "zimę" w sobie.

Dobrego dnia

[Gloinnen]

Ale czy szarpie ciągle tak samo?

Tak.

Niektóre rekwizyty są po prostu takie - moje. Chyba każdy ma własne ulubione, coś jakby swoisty poetycki trademark. Ale trochę pozmieniałam, wklejam wersję drugą. Nie wiem, czy lepsza.

Jeśli mowa o rymach - lubię niedokładne, staram się właśnie takich używać.

Pozdrawiam i dziękuję za czytanie oraz uwagi,


Glo.

[Malwina]

Za jedno słowo taka kara, chyba niewspółmierna do winy, to moja opinia co do treści.Masz ode mnie kwiatuszki

[Gloinnen]

Malwinko, tak się czasami zdarza, za kwiatuszki dziękuję W zamian również daję i zapraszam na

Pozdrawiam zimową porą,

Glo.

[Miladora]

coś jakby swoisty poetycki trademark.

Zgadzam się. Choć jednocześnie myślę, że powinno się być rozpoznawalnym głównie przez styl i specyficzny klimat utworów, a nie przez ciągłe podobieństwo użytych środków poetyckich. Bo jeżeli każdy wiersz będzie tak samo "mroczny", to przestaną zaskakiwać w końcu, staną się jakby ciągłym powielaniem. Stąd zapytałam, czy wciąż tak samo "szarpie".
Ale to nie czepialstwo, tylko rozmowa.

A co do drugiej wersji, to myślę, że jednak "otchłań za otchłanią" jest bardziej wielowymiarowa, niż "niezbadana otchłań", ponieważ "otchłań" już ma w sobie głębię niezbadaną. W tym kontekście, gdy każda łza drąży otchłań, staje się jednocześnie jakby mikrokosmosem rozpaczy.
Gdybym miała głosować, głosowałabym na pierwszą wersję także przez "ścieka zgrzyt", bo słychać w tym zgrzytanie maszynerii zegara, jego trybów, czego nie oddaje "płynie syk".

No to dobrego - zabieram pierwszy wiersz.

[Gloinnen]

Dzięki, Mila.

W pierwszej wersji denerwuje mnie powtórzenie: za otchłanią/za mną...

Obawiam się, że póki co mrok u mnie zagościł na dłużej, ale postaram się unikać w kolejnych wierszach tych samych rekwizytów. Na razie jednak nie licz, że u mnie będzie sielsko-anielsko.

Pozdrawiam

Glo.

[Nicol]

Nooo i się zaczytałam

[Gloinnen]

Dzięki za zaczytanie,



Glo.

[Leon Gutner]

Obie wersje .
Obie czarują nastrojem i klimatem
W każdym razie Leona .

Z uszanowaniem L.G.