nie upuść mnie

[Ania Ostrowska]

między ożyny
gdzie robak ssie ścierwo
próchno oślepia widzących

inaczej

podnoszą ręce
nadstawiają ręce
ściskają ręce

słabym
ważę tyle co paproch

nie zgub mnie

[tabakiera]

A, to Ty!

Ładna klamra z tytułu i ostatniego wersu.
Ściśnięcie w wyciągniętych rękach przez głodny tłum lub zagubienie między świecącym próchnem i ścierwem to istna katastrofa. Widzący inaczej, może pesymiści lub ludzie skupieni na konsumpcji, niedostrzegający piękna owoców. Wiecznie głodni i zachłanni. Próchno kojarzy się też ze starością ("niechaj, kogo wiek zamroczy (...)"). Peel czuje się dobrze pod czyjąś opieką (matki, ojca, kochanki, Boga...), ale obawia się zagubienia/porzucenia.

Pozdrawiam.

[Henryk VIII]

Oj, walisz po wyobraźni obuchem. Wiersz z gatunku ( moja klasyfikacja) bolących.
Piszesz : "ściskają ręce" - domyślam się , że w pięść. Nie mam pewności czy tu nie byłoby mocniej " rozcapierzają " lub " rozwierają" - ale wtedy palce ( w geście chwytania).
I jeszcze piszesz:"

nie zgub mnie"

Ja myślę - mocniej byłoby , gdyby jeszcze bardziej docisnąć klamrę:"

nie zgub
nie upuść mnie"


h8

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry wiersz, może te powtórzenia są trochę irytujące z drugiej strony wprowadzają klimat litanii, która przecież jest prośbą.

Pozdrawiam.

[Ania Ostrowska]

tabakiero, piękna, dogłębna interpretacja - dziękuję z podwójnym uśmiechem, że udało mi się zaskoczyć

Piszesz : "ściskają ręce" - domyślam się , że w pięść. Nie mam pewności czy tu nie byłoby mocniej " rozcapierzają " lub " rozwierają" - ale wtedy palce ( w geście chwytania).

Henryku, gdybym poszła śladem Twojej propozycji, straciłabym dodatkowe połączenie "ściskają słabym", a ono wydaje mi się ważne i dużo mówi o tej kategorii ludzi

Ja myślę - mocniej byłoby , gdyby jeszcze bardziej docisnąć klamrę:"

nie zgub
nie upuść mnie"

tak, można byłoby docisnąć, ale chodziło mi też o zaakcentowanie pokory peela. W Twojej wersji, odnoszę wrażenie, że prośba byłaby już trochę natarczywa. Wprawdzie - gdyby interpretację ograniczyć do płaszczyzny religijnej - powiedziane jest, że dobijać się swojego wręcz należy, ale nie jestem pewna, czy chciałabym tak ukierunkowywać
Niemniej bardzo serdecznie Ci dziękuję za Twoje myślenie o wierszu w kategoriach zmian - ja taki sposób odbioru czytającego uwielbiam

Marcinie, określenie "litania" bardzo mile mnie połechtało, coś takiego właśnie miałam w głowie pisząc; trochę skarga, trochę petycja bardzo dziękuję

[Alek Osiński]

Bardzo ciekawe, jakby ślepy "z przekonania"
prosił - nie zostawiaj mnie samemu sobie,
niech dalej widzę twoimi oczami...

Pozdrawiam:)

[Ania Ostrowska]

Tak,trafnie powiedziane. Bardzo dziękuję

[em_]

Wydaje mi się, że - nie zgub mnie - na końcu nie jest potrzebne,
ale reszta bardzo na tak.
Pozdrawiam

[eka]

między ożyny
gdzie robak ssie ścierwo
próchno oślepia widzących

inaczej

podnoszą ręce
nadstawiają ręce
ściskają ręce

słabym
ważę tyle co paproch

nie zgub mnie

Nie upuść mnie między ożyny... jaki delikatny (a z elementami turpistycznego obrazowania) liryk - lęk, prośba, pokora, wiara.
Każdy wers wzmacniany kolejnym.
Nie być paprochem, zjadanym przez robaki i... być widzianym przez tych, co zanikanie widzą. Umarłych czy tutaj patrzących inaczej?
Ocaleć.

Jakbym psalm czytała.

Świetna wersyfikacja, niesamowity nastrój, piękny wiersz.

[Ania Ostrowska]

em_, eko, serdecznie Wam dziękuję za czytanie i opinie; bardzo mi jest miło słyszeć, że wiersz się podoba. Przepraszam, że odzywam się dopiero dzisiaj, ale wyjechałam z miasta na kilka dni i nie miałam dostępu do internetu.
Ściskam Was - Ania