poświat. flawia i maskarada

[ks-hp]

czas rozłożyć dłonie nad głową, spleść palce w wężowe ornamenty
i nie przepuścić ani kropli. może tyrreńskie
języki to jedyny sposób na dotarcie. jesteśmy jak kukły z viareggio:
otwieramy oczy, wywracając
świat do góry górami. śnieży konfetti, serpentyny
wiją się po stokach. na jednym z zakrętów znalazłem ranną
zorzę,

schowaną za powłoką celofanu, mokrą i błyszczącą. kiedy las płonął,
powiedziałaś, że idziesz nastawić wodę i nie wróciłaś, ścieżki
zmieniły się w rzeki. przecież pada. demeter, twoja kora
trzyma w sobie wilgoć, czemu próbuję cię z niej odzierać?

mam serce z bibuły.

[Nilmo]

Czytałem. Nie mam uwag.

[Alek Osiński]

[Miladora]

A ja tylko zapytam:

- zorzę/wodę - ten rym rzucił mi się w ucho. Miał być?

- z zakrętów znalazłem ranną
zorzę, - sporo tych "z", może je przedzielić? Spotkałem ranną zorzę? Czy jakośtak?

Ale to w zasadzie moje zwyczajowe czepialstwo, bo wiersz piękny, Hipciu.

[anastazja]

Bardzo piekny wiersz, pozazdroscic. Metaforyka mnie zachwyca, ... ranna zorza / cudne.

[Gloinnen]

Piękny oniryczny klimat.

Aliteracja, do której ma zastrzeżenia Miladora, nie przeszkadza mi, rym również nie. Zresztą wiersz zawiera o wiele więcej dyskretnych rymów, jakby się w niego głębiej wczytać, np. palce/dotarcie. Ja to osobiście bardzo lubię, lubię, jak wiersz wolny posiada własną melodię, różnorodną fakturę, gdy zapis nie jest płaski.

Pozdrawiam,

Glo.