Człowiek

[nie]

XD

[eka]

Dzięki, Elka, za drążenie i określenie mechanizmu genezy bycia człowiekiem, o tym wszak mój okruch, sytuacja bohaterki raczej stanowi niezbędne tło.
Ile dajesz, tyle otrzymujesz... piękne to, ale idealistyczne, np. znana jest autentyczna historia kobiety - kuratorki, z Elbląga, która pomagała osadzonym w więzieniu i po wyjściu zza krat, a następnie została przez jednego ze swoich podopiecznych zamordowana we własnym domu. Przykłady in minus można mnożyć, ale oczywiście jest również tak, że za okazane dobro, inni odpłacają się podobnie.
Recepty nie ma.
Ważne co Refluks napisał, reagowanie - tworzy społeczeństwo, znieczulica - atomizację.
Ale do tego trzeba przede wszystkim odwagi, no i niechronienia wyłącznie swoich czterech liter. Myślę, że to cecha ludzi, którym bardziej zależy na innych, niż średnia.
Wychowanie, lektury, szacunek dla innych i dla samego siebie. To zapewne geneza postawy człowieczej, altruistycznej.
No i ta super satysfakcjonująca adrenalina reakcji, nieprawdaż:)

Bardzo Wam dziękuję za dyskurs pod tekstem.

[eka]

Karolku, gdzie Ty w tym tekście dojrzałeś patos?

"Walczyła z napierającym łkaniem, próbując regulować rytmiczność oddechów. Płytkie fazy bezradnie migotały"

Próbowałem coś z tym zrobić, tudzież po przyjrzeniu się efektom, rozumiem - że zamieniłem uduchowioną prozę poetycką w prozę tylko. Może jednak ma być jak jest
Ponieważ pomyślałem, jakby to wyglądało wierszu, i chyba nie tak źle, tyle że powinno iść do prozy poetyckiej.

Moje zdanie takie proste, nieuduchowione, a i tak mnie coś w nim drażni:
Z całych sił zabraniała sobie płaczu, lecz ciało okazało się jej nie słuchać, przeforsowało zakazy, ulegając emocjom.


Tak sobie bazgrałem.

Dzięki, Karolku, że próbowałeś coś z tym zrobić.

Wydaje mi się jednak, oczywiście mogę się mylić, że jeżeli zdefiniować prozę poetycką jako tekst niezwykły, bo nasycony metaforyką, to przez Ciebie sparafrazowane zdanie spokojnie, dzięki wyraźnemu oddzieleniu ciała od umysłu, nadaniu niezwykłej siły temuż ciału w walce z rozumem (duchem, wolą?), niemal jak w sonetach Sępa Szarzyńskiego, stało się całkiem zgrabną metaforą.

Pozdrawiam.

Aha, poczytaj sobie powieści np. Żeromskiego:)

[elka]

Ile dajesz, tyle otrzymujesz... piękne to, ale idealistyczne, np. znana jest autentyczna historia kobiety - kuratorki, z Elbląga, która pomagała osadzonym w więzieniu i po wyjściu zza krat, a następnie została przez jednego ze swoich podopiecznych zamordowana we własnym domu. Przykłady in minus można mnożyć, ale oczywiście jest również tak, że za okazane dobro, inni odpłacają się podobnie.
Recepty nie ma.

Przykłady in minus, tak jak, in plus można mnożyć. Wolę jednak myśleć, że tych in plus jest więcej, chociaż mniej nagłośnionych. Nie wszyscy, którzy pomagają robią to dla poklasku.

Refluks, jest dzielny i odważny, więc zareagował, ja w podobnej sytuacji, o mało nie dostałam. Gdyby faceci, nie stanęli wtedy w mojej obronie, pewnie małolat by mnie uderzył...

Bardzo Wam dziękuję za dyskurs pod tekstem.

Jesteśmy ludźmi, więc reagujemy... na dobre teksty.

Pozdrawiam.elka.

[eka]

To prawda, że wyrządzone nam zło zapamiętujemy mocniej. Dobro przyjmujemy jako coś normalnego, oczywistego, należącego się nam.
Ludzkość nieźle sobie radzi od dawna, zatem dobra było więcej.

------------------------
Dziękuję

[Patka]

Była jednak bardzo wdzięczna, czym jest nocna samotność w szarym pociągu… kto wie, nie pyta.

Przecinek jest tu zbyt słabym znakiem, moim zdaniem lepszy byłby średnik czy nawet podzielenie zdania na dwa wypowiedzenia.
I tyle mi zagrzytało w mini (na tyle mocno, by o tym napisać), reszta ok.
Dobrze poprowadzona mini. Nie moja bajka, jak to mówią, ale doceniam.

Pozdrawiam
Patka

[eka]

Przecinek jest tu zbyt słabym znakiem, moim zdaniem lepszy byłby średnik czy nawet podzielenie zdania na dwa wypowiedzenia.

Moim zdaniem nie, bo wszystkie wypowiedzenia pojedyncze łączą się bezpośrednio z wdzięcznością, jaką bohaterka czuje. Jej powodem.

Dzięki Patko za komentarz, tym bardziej że tekst nie z Twojej bajki.
Doceniam.