Czarodzieje

[misza]

Wprawieni w marszu wytrawni rachmistrze
płyt chodnikowych oraz dni kolejnych,
idą przez miasto bez którego istnieć
żaden nie może, tak jak miasto bez nich.

Już niedaleko do zmierzchu, gdy trafią
na swoją ławkę przy parkowym stawie,
gdzieś między starą Europą i Azją,
w miejsce, gdzie Stwórca nie dotarłby nawet.

Tam, przez lunety wytrąbionych flaszek
będą wyglądać rozgwieżdżonej kogi,
jak wskroś galaktyk płynie ponad czasem
przez mroczne morze i słoneczny ogień.

Kiedy przybije do portu w sitowiu
i rzuci cumy obok łysej wierzby
dobrze zakończy się nocna opowieść,
bo marynarze wreszcie się znaleźli.

Wrócą w milczeniu na rodzimy pokład.
Wydmą się żagle puszczone swobodnie
w rejsie ku gwiazdom, żeby kogoś spotkać
i cicho znikną jak ostatni oddech.

[tabakiera]

Czarodzieje we władzy Mamrota.
Ludzie, którzy źle obeszli się ze swoim życiem, a ono im odpłaciło pięknym za nadobne.

Przedstawiłeś ich z pewnym rodzajem czułości, ja nie zazdroszczę rodzinom, od których odpłynęli lub z którymi płyną.

Być może mają kolorowy świat, a do palety potrzebują promili. Każdy ma swój sposób na relaks. Gorzej, gdy ten sposób staje się wymuszoną przez głód koniecznością.

Jak zawsze u Ciebie - rytmicznie, lirycznie, magicznie.

[eka]

Czarodzieje. A niech to... pięknie, Miszka.

[misza]

Tabakiero
Masz rację, że osobnicy, których wspominasz, zazwyczaj nie zasługują
na czułości, a życie ich rodzin (jeżeli jeszcze je mają) to piekło.
Ale ja opisuję zupenie inny świat
Z pozdrowieniami

Eka

Gdzieś, bywają tacy, którzy są prawdziwymi czarodziejami

[eka]

Gdzieś, bywają tacy, którzy są prawdziwymi czarodziejami

wiadomo, ale kto by tam poznał prawdę poza Miszką, kamuflują się dla unikania rozgłosu pod menelskim płaszczem.

[misza]

A nocami żeglują po oceanie gwiaździstego nieba
i wypatrują nowych planet przez swoje lunety

[eka]

A nocami żeglują po oceanie gwiaździstego nieba
i wypatrują nowych planet przez swoje lunety

Dzisiaj w nocy ich wypatrywałam... na swoich żaglach pchanych słonecznym wiatrem układali wiersze.
Pogadaj z nimi, poproś i opublikuj na pięterku kolejny z cyklu. Please.

[misza]

Ich nie trzeba prosić.
Sami przyżeglują

[Henryk VIII]

Kolejny wspaniały tekst - jak Ty to robisz?
Ja tu odczytuje pozytywnie bohaterów wiersza , czytam też o samotności wpisanej w pulsowanie tej magii - wszak piszesz:" w rejsie ku gwiazdom, żeby kogoś spotkać
i cicho znikną jak ostatni oddech." - jest tu smutek, tkliwość, potrzeba bliskości ...

h8

[misza]

Wasza Królewska Mość!
Z upływem czasu mam coraz większe wątpliwości, czy "wspaniały", a napisał się sam
Lubię moich "czarodziejów" lecz nie szukałbym ich
w okolicach dworców i w parkach. Bywają w nas.
Z pozdrowieniami i ukłonami