17.08.2016

[Karma]

Z cyklu: Nieobecność.






Skąd to się rozchodzi?

Kręgi w zbożach, rtęć na koniuszkach palców -
konieczność przejścia na ty z każdą tkanką,
w której brak powietrza - skąd to się rozchodzi?

Jak relikwie zdobiące ołtarze - zapach traw,
w których schowałaś kosmyk włosów.
Przypominam sobie od czasu do czasu jakiś
najmniej istotny szczegół - drewniany kolor,
ceglany smak kogoś, lub czegoś co pozwalało
odetchnąć pełną gębą. Bo przecież teraz,
to tylko synonim - symbioza uzależnień
wynikających z braku lepszych porównań
i pytań zadawanych półszeptem, pośrodku stołu:

Czy to już?
Czy teraz wszystko będzie miało zielony podtekst i drapało w stopy?

Skąd. To się rozchodzi.

[Marcin Sztelak]

Właściwie to dość przygnębiająca konkluzja wiersza, za to bardzo dobra klamra.
Zresztą cały wiersz napisany sprawnie. Natomiast tytuł jakoś nie bardzo albo za bardzo...

Pozdrawiam.

[Karma]

Tytuł dla przypomnienia. I podkreślenia przygnębienia.
Zresztą, klamra jest tytułem - a zapisana w ten sposób, byłaby lżejsza.

[eka]

To się rozchodzi.
Z rozczarowań, z braku pewności, z niemożności utrzymania wiru powietrza.
Przechodzenie na ty z każdym końcem, a co można innego zrobić? Charakterystyczne dla życia w końcu, to jak żelazna konsekwencja czasu.
Ładnie to ująłeś.
Końcówki nie ogarniam, trawa mi się zawsze energetycznie kojarzy.
Dobra kompozycja.
za całość.

[Karma]

O oczy chodzi, nie o trawę.
Tęsknota ma właśnie takie.

Dzięki Ewo!

[eka]

Dzięki za naprowadzenie do clou tego bardzo lirycznego fragmentu.
I całości, kurczę...
Pobłądziłam.

[Karma]

U mnie o to nietrudno, nie ułatwiam odbioru. Przepraszam.
Aczkolwiek jak pobłądziłaś, skoro wspominasz o końcu? Przecież żeby za czymś tęsknić...

[eka]

Dzięki

No, zieleń ma dobry kontekst.
W ogóle to warto mieć ważną tęsknotę.
Bo wiesz, w sumie to optymistyczny wiersz.

[Karma]

Ten? Optymistyczny?! W którym miejscu.

[eka]

W miejscu zbierającym sensy w punkt, z którego to wszystko zaczęło się rozchodzić.