Kantyczka dla wątpiącego

[alchemik]

Aby nie skłamać, musiałbym wyznać,
że mam problem z ciemnością.
Przestałem w nią wierzyć.
A tak byłem pewny, wnikając w głąb siebie.

Pragnę jednak ostrzec, że często mijam się z prawdą.
To przez tę rozległą, zalęgłą przestrzeń.

W dalekim kosmosie pieprzone gwiazdy i mgławice.
Odcięte od światów planetarne uszy
orbitują wokół miliardów słoneczników.
Szaleństwo udaje życie.
A może nawet nim jest.
Krew kapie mi na brodę.
Uwielbiam wiśniową na dobrze wydestylowanym duchu.

Deus ex macica.
W końcu jestem wątpiący.
A to boli, tylko gdy się śmieję.

Cholerny feler rzeczywistości.
Nawet cienie rzucane są przez światło.

[eka]

Niech peel powie: Fiat tenebrae

Kapitalny do treści tytuł.
Mocowanie się ze światłem jest tutaj najważniejsze, a nie przywoływanie ciemności, aby nie zwątpić w nią.
Tak przynajmniej zrozumiałam opis stanu, gdzie nagle światło pojawiło się z przodu, a ciemność wymaga odwrócenia głowy.
Ciekawe, światopoglądowe potyczki kreślisz.
Fiat lux, peelu.

[alchemik]

Dobrze czytasz, Ewuniu.

A ta wiekuista niech się pieprzy. Niby jak się staje? Powidok?
Fiat tenebrae czy fiat lux. Nie da się rozdzielić.

[eka]

Wieku-usta.

Dzięki.

[tabakiera]

Puenta mówi, że światło jest niezbędne.
Jest spójna z utratą wiary w ciemność (drugi i trzeci wers).
W trzeciej strofie wyraźne nawiązanie do nałogu.

Jest pesymistycznie, ale widać światło.
Czy na długo da się oderwać od światów?
Raczej nie.

[alchemik]

Dorotka, uważasz, że jest tam nawiązanie do nałogu?
Cholera, może masz rację.
Ale nie do takiego o jakim myślisz, choć wierszowi nie szkodzi taka interpretacja.
Życie jest nałogiem.
Jeżeli próbujemy od niego odejść, to cierpimy na powikłania abstynencyjne.
Niestety, nie można się odtruć od życia.
Se la vie!
Dzięki.

[biegnąca po fali]

Kolejny Twój wiersz, który zrobił na mnie ogromne wrażenie.
Potrafisz poruszyć.

Pozdrawiam.