Kołyska (1 i 2)

[eka]

Przebić się przez konwalie.

*
Szum zwija myśli w kulki. Rozpadają się, dotykając sennych drobinek kurzu na klawiaturze.
A w kieliszku granatowo pełznie noc. Mówi: życie powoduje umieranie, czas i wszy.
I miłość.

**
Stamtąd uciec nie pomogę. Ale nie mieszkaj w ciszy. Opowiedz o kołysce z nieczłowieczego języka. O jej pięknie.
Proszę, nie płacz dziewczynko. Uparcie przenosisz spojrzenie wychudłej klaczy, kotka z odciętym ogonem,
rozdzierający kwik świń bitych metalowymi prętami w biegu do rzeźni. Psy na żelaznych łańcuchach.
I Oświęcim, i kolejne ukrzyżowania.
Przenosisz bez końca z ich miejsc.
Miliard wczesnych synaps zaszyjesz w rzekę, w zachody nad nią.

***
Nie zostawiaj kruchych śladów. Wszechświat hołubi silnych, dlatego ich kochamy, to żałosna konieczność.
Słabość - w każdej skali - kończy się bezradnym rozproszeniem.

****
Tak.
Kiedy czerwień kąsa wargę, tańczą krople krwi. Światło przyrasta zielenią.
Czerń to lancet.
W rozerwanej klatce żeber bezgłośnie eksplodują tony szarości. Pchają w oczy wykręcone kręgosłupy.
Oddychaj, bo nie zawsze z pionowych warstw pyłu cieknie powietrze. Idziesz po słupach jego milczenia.
Apokalipsa ma kolor popiołu.


Kołyska (2)

*
Stanąć wobec wiecznie nienażartej bestii i powiedzieć, patrząc w krwisto-czarne, zachłanne oczy: zabij, wszystko mi jedno.
Nie czuję lęku. Rzuciłaś w świat piękno obrazów, dźwięków, dotyku, bo przecież jesteś doskonała w złu i dobru, nie potrafisz inaczej.
Pogardę wobec naszej przeciętności można jednak upokorzyć.
Nie zależy mi.
Piękno w kruchych granicach czasu.
Za jego resztę złą też bierzesz odpowiedzialność, Gro, nazywana wszechświatem.


**
Czemu po latach rzuciłaś między wzgórze pamięci i rzekę zdziwień, tak wyczuloną na ruch światła? Moczyłam czubek stopy w każdym promieniu, delikatnie przeszukując umysły innych. Jesteście mroczni jak ja, lecz wystarczy niespodziewany tumult, podbrzeżne kwitnienie, by spod mulistego dna wyrwał się aromatyczny owoc.
Wszystkie olśnienia na porozrywanej promenadzie.

***
Falą przyboju przelaliście się przez dłonie. Zdarzenie jest wielorakie, jednocześnie inne, rozgałęzia początki i meandruje w czasie, opadając dorzeczami.
Być siłą, która podnosi i ściąga przypływy. Bo nam, niepewnym, na ostrych pęknięciach – otrzeźwienia.
Rozpylone zapadnie.

****
Prawda zmienia bestię w Obejmującego. W zanadrzu kołysze świty.

[Henryk VIII]

Hejka.
Miniatura - płonąca.
Pali ( rzęsy, myśli, palce, wnętrzności)... Piszesz: " Opowiedz o kołysce z nieczłowieczego języka. O jej pięknie.
Proszę, nie płacz, dziewczynko. Uparcie przenosisz spojrzenie wychudłej klaczy, kotka z odciętym ogonem,
rozdzierający kwik świń bitych metalowymi prętami w biegu do rzeźni. Psy na żelaznych łańcuchach.
I Oświęcim, i kolejne ukrzyżowania.
Przenosisz bez końca z ich miejsc. {...)
Piszesz, nie wiedząc, bardzo i bardzo o mnie - ja zaś ( się nie godzę, nie godzę!!! na cierpienie, na klaczy, na kotów, psiaków, na zwierząt, nie godzę się na Yulin, ... nie i nie! ) ... nie mogę/ nie umiem Ci odpowiedzieć, dlaczego milczę - krzyczę...
Pali...
Twój wiersz...

Dodano -- 21 sie 2016, 19:19 --

p.s. to wiersz !!! - JA h8 tak mówię ! , a nie proza - tak sądzę, tak uznaję, ale to nieistotne. a nieistotna nazwa, albowiem istotny jest przekaz - a on płonie ( zwęgla palce, rzęsy, myśli, wnętrzności ...)...PALI!!!! Pali!!!
PALI!!!!

[eka]

[Alek Osiński]

Miliard wczesnych synaps zaszyjesz w rzekę, w zachody nad nią.

Piękne to zakończenie, może to jest właśnie ta kołyską, od której powinno się zaczynać.
Świata się nie zbawi, ale uratować to czy owo zawsze można

[eka]

Rzeki są nieludzkie, ratują.
Dzięki.

[Nula.Mychaan]

piękny

[eka]

dzięki wielkie.

[witka]

Wszechświat hołubi silnych, dlatego ich kochamy, to żałosna konieczność.

Falą przyboju przelaliście się przez dłonie.

Dawno nie czytałem tak dobrego poematu.
We wtorek przewalą się goście i wtedy wrócę tutaj może na kilka minut, napewno na niejedno życie.
To fajnie nie zazdrościć komuś takiego pisania, podpatrywać jak to poprawadziłaś
Odkrywcy meandrów mojej rzeki.
Kłaniam się nisko.

[eka]

Bardzo miłe to, co napisałeś, dziękuję, Witka.

[Alicja Jonasz]

Poetyckie, przemawia!