Przepis na wodę w proszku

[Marcin Sztelak]

Ballada o wojence nucona do poduszki
– miłych snów o leju po wybuchu bomby.
Zresztą po przebudzeniu też zgliszcza,
więc to tylko kwestia pory dnia.

Zielono mi – uparcie mruczysz pod nosem,
usilnie nie zwracają uwagi na wszechobecną
rdzę, chociaż chrzęści pod stopami,
zatyka usta.

Plując udajesz uśmiech:
dzień dobry pani, piękny dzień,
bo pod chmurami świeci słońce.
Najprawdopodobniej.

W końcu czas przepłukać gardło,
zalewasz starannie odmierzoną porcję.
Orzeźwienie, dreszcze i dobranoc.

Śpij w pokoju. Nic innego nie pozostało.

[alchemik]

Starość, starość.
I udawanie, że jej nie ma.
Najlepiej udaje się we śnie wspominkowym.
Leje bombowe, to według rachunku prawdopodobieństwa całkiem przytulne miłe miejsca. Powiadają, że bardzo rzadko bomba pierdyknie w to samo miejsce.
Starość i wszystko się sypie, od własnego ciała po rzeczywistość wokół. Wszechobecna rdza.
To i woda jest w proszku.

Czy spokojny sen, śmierć jest rzeczywiście wybawieniem starych?
Brr, nie chcę czegoś takiego doczekiwać.

A póki co, robię sobie wodę w proszku przez drobne pokruszenie lodu, który mnie ogarnął po przeczytaniu.

[Alek Osiński]

O! Tematyka antywojenna w atmosferze
nadciągającej zagłady. Aktualny jest pryzmat,
przez który przemawia wiersz.

Jak mawiał poeta "Zostanie po nas złom żelazny",
za to po nas może trochę trocin...

Pozdrawiam