Traktacik o wielkich słowach

[Marcin Sztelak]

Codziennie wymyślam epitafia
dla wciąż żyjących.
W przekonaniu, że w końcu
będą jak znalazł.

A producenci nagrobków zacierają ręcę
i kują, kują coraz więcej.

Pan sobie robisz jaja z pogrzebu
– wykrzywiają twarze bywalcy.
Być może, ale łzy obeschną
na wietrze, a śmiech poleci.

I dotrze w górne rejony.
Niebieskie.
No, chyba że spadnie na dno.
Ostateczne.

[alchemik]

Ten wiersz, Marcinie, trafia w moje nastroje i klimaty.
Ironiczny i autoironiczny, a jednak też poruszający kwestie egzystencjalne i ostateczne w sposób nienachalny, lekko prześmiewczy, choć poetycki.

Istnieje taka procedura w redakcjach, że pisze się na zapas pożegnalne klepsydry wielkich ludzi, a jak nie chcą jeszcze zemrzeć, to się je uzupełnia.

Bardzo ładny, a jednocześnie głęboki wiersz, uzyskany oszczędnymi środkami poetyckimi.

Jurek

[lczerwosz]

Kiedyś ktoś opowiadał mi o modlitwach ludzi. Pokłóconych, modlitwy były sprzeczne i nie trafiały wysoko, bo zderzały się i spadały. Już nie pamiętam, która dodarła do Boga. Wiem, że nie była przeciwko nikomu skierowana.