Łacha

[biegnąca po fali]

Dobranoc

[alchemik]

A ja zgłaszam poprawkę logiczno marynistyczną do tego wiersza.
Koniecznie.
Wyjaśniłem to w innym miejscu.
Znam się trochę na żeglowaniu, a nawet metaforyczna łajba podlega pewnym prawidłom.
Poprawisz, wrócę.

[biegnąca po fali]

Już poprawione, Jurku. Dziękuję

[alchemik]

I bardzo dobrze, o to mi właśnie chodziło.
Nie chciałem komentować z błędem logicznym, a właściwie pomyłką, wynikającą z nieznajomości realiów i nazewnictwa.
Ale nie każdy musi się na tym wyznawać. Mi jest łatwo, bo urodzony nad morzem i od dziecka żeglowałem z ojcem po Bałtyku i Zalewie Wiślanym.

A wiersz?
Bardzo mi się podoba. Świetnie przedstawiłaś metaforę dryfu i wpadania na mieliznę egzystencjalną. Tyle jest latarni za oknem na ulicach i niestety nie prowadzą żeglarzy, wręcz przeciwnie mogą zaprowadzić na manowce, choćby pod przysłowiową latarnię.
Sternik, to nasze sumienie, odpowiedzialność, umiejętność podejmowania decyzji.
Ale kiedy szklanka jest do połowy pusta grozą nam mielizny lub rafy.

Bardzo mi się podoba to uśmiercenie morza w puencie.

Bardzo dobrze, Ewa, coraz lepiej.
W wielu punktach, co do twojego rozwoju poetyckiego, zgadzam się z drugim Jurkiem, tzn. AS-em.
Tylko nie osiadaj na laurach, czasem.
Jurek

[biegnąca po fali]

Spokojnie, nie zamierzam nigdzie osiadać.
Dziękuję

[Marcin Sztelak]

Smutkiem powiało, ale cóż życie niezaprzeczalnie najczęściej jest smutne. Doskonały wiersz.

Pozdrawiam.

[Henryk VIII]

Witaj,
dołączam się do aplauzów - jak dla mnie - wiersz zdecydowanie egzystencjalny, pierwsza zwrotka to pierwsze kroki w życiu - chwytamy się listka nadziei i jest jak jest, ale "nie wierząc w noc" - słuchamy , jak on szeleści ( póki szeleści).
A potem jest ubywanie. Po trochu - aż wreszcie zaczyna zgrzytać.
Coś umiera, co ważne. A z tym czymś ( marzeniem, wiara, nadzieją, miłoscią) , także i cześć nas samych...

h8

[Alek Osiński]

Udany wiersz, trochę mi tylko przeszkadza, bo czuję się trochę
jakbym czytał wiersz Marcina Sztelaka. Może nieświadoma inspiracja
poetyką albo przypadek, zbieżność skojarzeń? Mniejsza, żyjemy
w zbiorowisku a świat nam się udziela. Oby na zdrowie...

Trzeba poszukiwać swojej ścieżki...

[biegnąca po fali]

Henryku - podoba mi się Twoja interpretacja



Alku - to mój wiersz i mój sposób postrzegania świata. Nie widzę tu poetyki Marcina
i nawet nie próbuję się do niego porównywać. Mam sporo takich tekstów, ale chyba nie powinnam
ich tutaj publikować

[AS...]

a to niby czemu?