Nic do dania

[Marcin Sztelak]

Po zmroku wypełzają słowa,
które należy wypowiadać nie otwierając
ust.

Bo później brzmią niczym nagłe otwarcie
drzwi. We śnie.
Na szczęście, być może, nastaje świt.

Nagłym spłynięciem w rozedrgane powietrze.
I nie jest wierszem, chociaż bezsprzecznie
liryką.

Pięknie – należy wyszeptać,
ale tylko przez szczelnie zasznurowane
ręce.

[alchemik]

Pięknie, Marcinie.
Ręcami ci odpowiadam, a może rękami albo rękoma.
Nie wiem, bo są szczelnie zasznurowane wersami twojego.
Zabrakło m w wiersze, w drugim wersie trzeciej strofy.

Masz łeb poetycko filozoficzny. Tak jak lubię.

Jurek

[biegnąca po fali]

Niesamowity wiersz, Marcinie. Nie można przejść obok niego obojętnie.

Pozdrawiam

[Henryk VIII]