Zemsta nienarodzonych

[Marcin Sztelak]

Przyjacielowi.

Okulary przeciw ciemności uwypuklają
cienie, tylko dla wierzących.
W przenikanie i enty wymiar.

Bo na którejś tam płaszczyźnie
nic się nie zmieniło.
Wciąż powtarzamy te same zdania,
jak na przykład:

będziemy wiecznie.
Rozmawiać o najważniejszych sprawach,
przynajmniej dla nas.

Jednak dzisiaj ty sobie
nie żyjesz a moje wszystkie niechciane
dzieci knują, wciąż słyszę ich szepty.
W nigdy niezabudowanych ścianach.

Można powiedzieć – nie wyszło, na szczęście
bez pożegnania.

[marta zoja]

Wrażliwość czasami boli... jak wypowiadanie trudnych słów... Marcin chylę czoło po przeczytaniu.

[alchemik]

Odchodzenie i enty wymiar, który dla nas istnieje tylko w głowie wypełnionej wspomnieniami i brakiem pożegnań.
Wiersze szepczą po kątach, buntują się.
A więc pożegnanie jednostronne i zaglądanie do wspomnień, w których te same niezmienne zdania przy dyskusji, zwykłej rozmowie.
Można je zmienić na chwilę wolą wyobraźni, słowami nienarodzonymi, a gdybym powiedział tak, albo nie powiedział tego, to odpowiedź...
I wciąż, to tylko puste miejsce z niezmiennym echem.

Pozdrawiam

Jurek