do szefowej pani

[Mchuszmer]

do szefowej pani

sploty twych włosów jak
rurki trzy czwarte cala ołowiane
misternie poskręcane pozłotką ozłocone
spawaniem w diadem przetopione

piersi jakoby dwie kumoszki tęgie
co przycupnęły na balkonie dumnie w przód sterczącym

skóra twa gładsza od
świeżo cyklinowanej deseczki podłogowej
i od gładzi najgładszej
szpachlowej
a wargi miękkie niczym pianka
którą to sen uszczelnia
okna twych ócz
do ranka

szkliście przejrzyste i futrynnie
tak równo osadzone
w twarzy twej murze jak marmurze
a bryle jak motyle - przysiadły
na nosku gipsobiałem więc kręci się figlarnie
niczym nakrętka jakiej rurze
na ten przykład
figurze
słońcem ocynkowanej w swej gracji całej

nawyginanej -
jako ta rączka zgrabna
gibka niby szlauch powabna
wdziękiem tryskający między paluszkiema...

więcej targów nie ma
- sie szefowo dwa pinset należy

[eka]

Celny prześmiewczo dla obu stron barykady. Na balkonie mieszczańska Dżulia i spryt plebejskiego "fachowca".

[Mchuszmer]

prześmiewczo dla obu stron barykady. Na balkonie mieszczańska Dżulia i spryt plebejskiego "fachowca".

Dziękuję Ewa, świetnie podsumowujesz chyba każdy rodzaj utworu :-) Cieszy, że uśmiechnęło!

[Henryk VIII]

Fajnie, wesoło - aż się człek uśmiecha do wiersza. Porównania są super. Plastyczne i ironiczne.
Piszesz:" więcej targów nie ma
- sie szefowo dwa pinset należy"

Zakończenie - bomba!
h8

[Mchuszmer]

Dzięki, Henryku.

[Patka]

Dobre! Zaglądałam do wiersza wcześniej, ale dopiero dziś przeczytałam w całości - szkoda, że się wcześniej nie zdecydowałam, bo naprawdę można się uśmiechnąć.

Pozdrawiam
Patka

[Mchuszmer]

Ups, przepraszam za zwłokę (a mam nadzieję, że nie mam więcej zwłok...), nie zauważyłem:-/. Dziękuję Patko za ślad, na zdrowie :-).