Zwierzyniec

[Alek Osiński]

Sińce na udach i ramionach; pamiątka pierwszej komunii,
kiedy przyjęliśmy ciało i pleśń pokryła deski do krojenia
chleba. Rzeczy, gdy uznać ich zbędność, stają się wyraźniejsze

ciemniejąc pod palcami jak zimowa gruda, chude anioły
z kostek i patyków w ziemistych szyszakach. Na koniku
z wikliny, pędząc przez bieguny, dziecko dogania swój czas,

chociaż ani wyjść w taki mróz, ani psa wypędzić, a koty
śpią jak sęki w okiennych ramach - pięć pazurów w jedną
stronę, pięć pazurów w drugą; płasko i wzorzyście głód

wschodzi na szybie, białko ścina od szklanych zapatrzeń.

[pallas]

Trudno mi się czyta ten wiersz, bo coś mi mówi, że tytuł jest kluczem.
Zwierzyniec kojarzy mi się z dużą liczbą zwierząt i wierszu one występują, konie psy, koty i jakby nie patrzyć dziecko czyli człowiek też nim jest.
Idąc dalej tropem, który podjąłem to w pierwszej zwrotce widzę przemoc, która pozostawia sińce więc pamiątkę. Mówisz bardzo, dosadnie, że jest ona czymś ważnym. Tak ja pierwsza komunia dla katolika.
Zwierzęta myślą, że właściciel nie zrobi im krzywdy. Wierzą mu jak dziecko. Czasem niektórzy traktują je jak swą własność, rzecz, z którą możemy robić co chcemy. Tak samo rodzicom wydaje się, że ich pociechy są ich własnością, lecz to nie prawda. Nic nie dano nam na własność.Każdy był dzieckiem i każde dogoniło swój czas czyli popełniało błędy, które są jak sińce i nie znikną, chociaż byśmy przed nimi uciekali jak to dziecko na swym koniku na biegunach. I nikt z nas nie lubi przyznawać się do swych błędów. Lecz one nas niszczą. Nie chcemy ich pokazać światu w żadnej chwili i żyjemy z nimi a one trawią nas jak głód. A jeżeli ktoś to odkryje atakujemy pazurami, nie chcemy by przedostało się dalej lecz pozostało w nas.

Pewnie trochę źle poszedłem, ale przynajmniej coś dla siebie wyniosłem.

Piotr

[eka]

Splątałeś w metaforach.
Utwór nadinterpretacyjny. Ciało, chleb, wiara i konsekwencje z jej przyjęcia. Kopniaki i siniaki z poznania dobra i zła.
A pocieszenia nie ma.
Lepiej ogarniać świat zwierzęcą świadomością.
Białko ścinane mrozem. Zima idzie wszystkim.

(wrzątek)

[biegnąca po fali]

Mocny tekst, Alku, ale poezja to przecież nie tylko liryka.

Pozdrawiam

[Mms]

Witam!
A ja tą szybę jednak odczytuję jako perspektywę świata wytęsknionego kojarzonego z ważnym dniem,
który minął ale nie zatarł się w pamięci. Może mieć znaczenie niezbywalne w w bolesnych chwilach.
Pozdrawiam

[Alek Osiński]

Zapewne zima czeka nas wszystkich, ale niekiedy bywa też podstawą...

Dzięki Wam za słówko...