ostatni dzwonek

[point of view]

na sam koniec
odklei cię z podłogi
zabierze wysoko
nad myśl co nie dosięga
pstryknie palcem
skończy się po świecie łazęga
zwinie słowa w obłok
spróbuje łez czy prawdziwie słone
odliczy plamki na duszy
ostatnim skurczem serca trąci dzwonek
wyprostuje coś naplątał
zamiecie zdeptane drogi
odepnie myśli struny
strzepnie kurz

i już

Dodano -- 24 wrz 2016, 16:22 --

... z różnych względów, także osobistych zamieszczam pod życzliwy wgląd Koleżanek i Kolegów jako pierwszy wiersz na Ósmym Piętrze.

[eka]

Witaj.

Chyba kobiecą ręką poprowadzone wersy. Zgrabnie zapisana, z nutki na nutkę przeskakująca pewność podmiotu co do roli ostatniego dzwonka; czyli?
Miłości spełnionej albo śmierci.
Jedno z drugim przecież ma wiele stycznych.
Pozdrawiam.
Dobrze, że jesteś.

[point of view]

... gwarantuję, i słowo uroczyste daję, że ręka, męska, owłosiona w klawiaturę stuka...

[eka]

Naprawdę? : D

To super! Mało na tej wysokości pozytywnego, męskiego spojrzenia.
Czytam sobie o ostatnim dzwonku i odchodzą bure chmury.

[point of view]

... dziękuję za miłe przywitanie. Zatem niech się stanie nieba błękit.

[eka]

Albo gwiaździste niebo nad nami. Wszystkimi.

[point of view]

... chyba nas kantujesz...

[eka]

Wszak dobrze, że nie kwantuję. : D

[point of view]

... albo skwarkuje... powiedział wkurzony fizyk

[eka]

Grunt, że na polu Higgsa - szepnął dyletant.