Babe-l

[alchemik]

Niekiedy dokładam cegłę
i pasuje.
Zastanawiam się wtedy, skąd we mnie ten fach
krawiecki.
Coś tam klecę z poniedziałków,
a zwłaszcza piątków jesienią.
Wtedy chmury składają się z zeszłorocznych
liści, uchowanych przez zapomnienie
i wcale ich nie ma.

To tak przykładowo,
jak twoje pośladki. Uczyły mnie symetrii.
A podobno nie ukończyłem tych studiów.
Piersi to zupełnie inna para kaloszy,
przez które wnikałem w wilgoć.

Mogłem zostawić je sobie na pamiątkę.
Byłby dowód, że to ostatni semestr.

Ostatni.

[biegnąca po fali]

Dawno nie czytałam równie pięknego wiersza.
Rozbroiłeś mnie. I tak mi z tym dobrze

[alchemik]

Ewa, nie chciałem rozczulać.
Dobrze, ćśśś...
Ja tylko wywaliłem coś z siebie.
Często to robię na różne sposoby.
Jestem bardzo spokojny.
Jestem niemal spokojny.
No nie drąż dziury w Zeppelinie.

[biegnąca po fali]

W takim razie musisz częściej coś z siebie wywalać.
Ale nie spiesz się. Poczekam

[Lucile]

Jurku,
przeczytałam, kiedy wiersz miał jeszcze inny tytuł,
bezpośrednio nawiązujący do dwóch pierwszych wersów:

Niekiedy dokładam cegłę i pasuje.

Budowla, no cóż, jak umiemy staramy się zbudować naszą egzystencję,
relacje z innymi, związki, miłości - te krótkotrwałe i te, chcielibyśmy,
mamy nadzieję - na całe życie.
Trochę w nas murarza, trochę krawca, czasami kowala, a nawet sędziego
i kata - tego chyba najwięcej - nieprawdaż?

Zastanawiam się wtedy, skąd we mnie ten fach
krawiecki.
Coś tam klecę z poniedziałków,
a zwłaszcza piątków jesienią.
Wtedy chmury składają się z zeszłorocznych
liści, uchowanych przez zapomnienie
i wcale ich nie ma.

Poszukujemy, poprawiamy, cerujemy, utykamy dziurawe ściany,
a chłód i wiatr i tak wywiewa nasze pragnienia, marzenia,
pozostawiając - zazwyczaj - tylko niedosyt i wspomnienia.
Przynajmniej tyle - wspomnienia.
Przynajmniej - w tym naszym ziemskim locie - bezlocie - jest się czego uchwycić.
Przynajmniej to!
Pierwsza strofa - refleksyjna, całkiem łagodnie, tylko z takim mgielnym, delikatnie
wczesnojesiennym zadumaniem prowadząca czytelnika do "gorącej, nabrzmiałej" drugiej

jak twoje pośladki. Uczyły mnie symetrii.
A podobno nie ukończyłem tych studiów.
Piersi to zupełnie inna para kaloszy,
przez które wnikałem w wilgoć.

Pięknie
To już nie tylko melancholijna liryka, ale - czystej wody - erotyk. Bardzo śmiały.
Dla mnie świetny, mógłby stanowić samodzielną, odważną miniaturę miłości
w pełni spełnionej i... jak to często bywa... utraconej, wypalonej, porzuconej?
Po tych gorących wersach - smutek i rezygnacja. I niezadane, ale wyczuwalne pytanie,
to tylko tyle? Już nic więcej? Rezygnacja oraz jej akceptacja.

Mogłem zostawić je sobie na pamiątkę.
Byłby dowód, że to ostatni semestr.

Ostatni.

Czytelnik zadaje sobie pytanie - jakże to, dlaczego?

Pięknie poprowadzony wiersz Jerzy.
Zaraz poproszę skaranie o jego rekomendację, bo warto!
I mam już faworyta do comiesięcznego plebiscytu.

Pozdrawiam
wzruszona la strega

[alchemik]

Lucia, Babel to też budowla.
Bardzo szczególna, męska, fallistyczna, próbująca rozdziewiczyć niebo.
Panu to się oczywiście nie spodobalo i pomieszał wszystko włącznie z językami. Czy On się zmienił? Bo wieże w Dubaju jak stoją tak stoją.
Może one nie są męskie? Tylko jak to sprawdzić.
Możesz mi poradzić, la strega?
Bez zaglądania pod cokolwiek.

A tak naprawdę, to jestem lirycznym niedojdą, który próbuje walczyć bez sensu z ciemnością.
A przecież ona też ma rację bytu. Ograniczenie umysłowe to po prostu umysł inaczej.
Babe, z zacisza arkad. Jak to dobrze mieć przynajmniej wspólną falę nośną.
Choćby nosiła nieprzystające dusze.
Ale wróg mojego wroga...
Nie wiem dlaczego to napisałem.
Jestem zmęczony, bo mam uczucia.
Nie lubię hien. Bardziej niż karaluchów.
Nie cierpię karaluchów.

[Stella]

Ten tytuł do mnie "nie mówi". Za to reszta- i owszem!
Erotycznie. Z odrobiną melancholii. I ta kropla goryczy... Biorę.

[Lucile]

wiem, Alchemiku, czym jest wieża Babel i co symbolizuje.
Właśnie zauważyłam, że nie napisałam, iż ten tytuł jest lepszy, więc uzupełniam.

Pisząc o pierwotnym tytule, tylko zaznaczałam, że czytam, interpretuję
i powracam do wierszy, które robią na mnie wrażenie.

[lczerwosz]

Babe-I to po prostu baba. Pierwsza, w cyklu wierszy (I czy l?). Albo w życiu. Czy będzie o następnych?

[alchemik]

Tyle bab, Leszku.
Ale tylko niektóre zaslugują na poezję.
A to przecież jest wiersz o miłości.