burgund (w odpryskach)

[Tomek i Agatka]

znikąd donikąd
i tyle kto widział
szeleszczący w liściach wiatr

noc pełni się od nasłuchiwań
kroków skrzypień drgań
gdzieś pomiędzy piątym a szóstym żebrem
zalega świst rzężenie

na przykładaniu ucha nie kończą się
wielorybie wnętrza kaloryferów
możesz zawierzyć zbudowanym obrazom
albo udać że nie obchodzi cię szum

wino zabulgocze w głowie i nic nie poradzę
że o tej przesączającej się porze
skrzący wzrok rozkołysze światło latarni

jakaś gałąź otrze o mur zadrapie w okno
i serce załoskocze tak że
zakręci się kielich na wysmukłej nóżce
zawiruje zaplącze się pod stopami świat
z woalem opadającym z ramion
w szelestach na parkiecie zatańczy
przeciąg

[eka]

Łapanie niewidzialnego, prawda?

I jak pięknie, lirycznie. Wszystko jest ważne, nawet ślad po utracie.
Zaczytałam się i wkręciłam w rytm.
Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Takie to lubię

W ostatniej tylko jakby nadmiar zwrotnika - się

[Tomek i Agatka]

Eka

Oj tak, próba łapania wymykającego się.

Dziękuję najpiękniej za spojrzenie i ślad.

Pozdrawiam serdecznie

*

Aleksandrze

Cieszą Twoje słowa bardzo!

I dobrze, że zwracasz uwagę na ten nadmiar, sama też go dostrzegam,
szukałam potwierdzenia, że komuś to jeszcze będzie przeszkadzać, albo przynajmniej rzuci się w oczy, i jesteś!

Myślę sobie, że można swobodnie tę jedną sięjozę odjąć z 'otrze się', więc bez zawahań ciacham.

Dziękuję po stokroć