impresje wędrowne

[atoja]

wierchy nieoswojone
w dumne skalne ramiona
przyjmujecie wędrowców
na waszych progach głowy
schylających w pokłonie

Giewont jak ojciec chrzestny
czuwa nad snem kamiennym
legionu swych rycerzy
w granitowych jaskiniach
wiekiem echa zamkniętym

cisza tu najcenniejsza
wieczność i tajemnica
źródło i sens istnienia
bez grzechu i bez śmierci
miłość zaklęta w szczytach

a my jak nieme ptaki
chwytamy łyk źródlany
w harmonię bez obłudy
i fałszywego dźwięku
zapatrzeni, wsłuchani...


poprawiny, przeniesiony z wolnych

[Leon Gutner]

Zapatrzony , wsłuchany i zaczytany w Atojowych impresjach Leo

Z ukłonem L.G.

[Ewa Włodek]

no, jest impresja, jak się patrzy...Miło było poczytać...


I pozdrowieńka liczne dołączam...
Ewa

[Miladora]

No i proszę, jak ładnie wyszło.

Jedna malutka uwaga:
- w swoje skalne/swych rycerzy - jedno bym zmieniła.
Może tu:
wierchy nieoswojone
w zimne skalne ramiona?

Z przyjemnością przeczytałam, Atoja.
Dobrego...

[atoja]

w zimne skalne ramiona?
zimne kojarzy się z nieprzyjazne
i wg.mnie kłóci się z treścią

dziękuję Miladoro , przemyślę zmianę

Tobie Ewo i Leo

[Miladora]

No to może, skoro "nieoswojone", to "w dzikie skalne ramiona"? To byłoby logiczne...

[atoja]

No to może, skoro "nieoswojone", to "w dzikie skalne ramiona"? To byłoby logiczne...

wygłówkowałam Miladorko

w dumne skalne ramiona

lecz być może wymyślę coś ciekawszego

[P.A.R.]

wierchy nieoswojone
dumne w skalnych ramionach
makijaże wędrowców
tak daleko od głowy
niczym percie w pokłonie

a reszta ...
niech zginie w wersach

[Nicol]

I górami powiało aże halny w żyłach

[atoja]

wierchy nieoswojone
dumne w skalnych ramionach
makijaże wędrowców
tak daleko od głowy
niczym percie w pokłonie

dziękuję wędrowcze